هوش مصنوعی: من در حالتی از جنون و سرگشتگی به سر می‌برم و نمی‌دانم در کجا هستم. نمی‌توانم دشت را از لبه‌ی محمل یا بارکش تمیز دهم.

هوش مصنوعی: من در حال حاضر در محاصره خطرات هستم و هدفی که در نظر دارم، تنها موجب رنج و درد می‌شود. هیچ چیزی برایم ترسناک‌تر از نزدیک شدن به خانه نیست.

هوش مصنوعی: چه چیزی باعث شده است تا عشق و محبت من از وجودم دور شود؟ من حتی یک غنچه را در گلزار نمی‌توانم به دل بسپارم و به آن اعتماد کنم.

هوش مصنوعی: من مانند سیلابی هستم که هر جا به راه می‌افتم، جز دریاچه بی‌کران هیچ‌کجا را نمی‌شناسم و نمی‌دانم مقصد دیگرم کجاست.

هوش مصنوعی: هر کسی که می‌بینم به حال من توجه دارد و نمی‌شناسم کسی را که مثل خودم از حال و احوالش بی‌خبر باشد.

هوش مصنوعی: خضر، تو به خاطر خودت هم که شده، اندیشه و تدبیر را در کنار دیگر امورت قرار بده، چرا که من نمی‌دانم عمرم مانند عمر ناچیز، پایدار خواهد ماند یا نه.

هوش مصنوعی: من شکار ضعیفی هستم و نمی‌توانم زیبایی را مانند یک آرایشگر به نمایش بگذارم، ولی نمی‌دانم چطور می‌توانم سرپنجه‌ای که کشنده است را زیبا کنم.

هوش مصنوعی: اگر از وحدت و یگانگی بی‌بهره‌ای، به دنبال لیلی بگرد، زیرا من دامن دشت را از دامن محمل تمیز نمی‌شناسم.

هوش مصنوعی: غیر از درد دل که آن را نمی‌توانم حل کنم، هیچ‌کدام از مشکلات دیگری که برایم پیش می‌آید برایم سخت نیست.

هوش مصنوعی: به من آموزش ده تا در مکان‌ها و محافل اجتماعی به درستی رفتار کنم، زیرا من از آداب و رسوم آن اطلاعی ندارم.

هوش مصنوعی: اگر سحر واقعی همین باشد که با قلم تو زیبایی‌ها به وجود می‌آید و تظاهر و ساختگی در آن وجود ندارد، من هرگز سحر را بی‌ارزش نمی‌دانم!