هوش مصنوعی: اگر به باغ گل بروی، آن چهره درخشان تو اجازه نخواهد داد که بلبل دل شکسته‌اش را فراموش کند.

هوش مصنوعی: هر کس که از دنیا چشم بپوشد و به چیزهای مادی اهمیت ندهد، هرگز بدون نعمت و روزی نخواهد ماند. او همچنان به هدف و مقصود خود نگاه می‌کند و به نتیجه‌ی تلاش‌هایش خواهد رسید.

هوش مصنوعی: شاید گردش روزگار به کسانی که درد دل دارند و جگر سوخته‌اند، ظلم کند، ولی برای کسی که به عمق این سوختگی پی برده است، فرصتی برای تنفس و آرامش وجود ندارد.

هوش مصنوعی: هرگز به خاطر زلف تو منت نکش، زیرا دل وقتی که به دام تو افتاد، دیگر نیازی به درخواست ندارد؛ مانند پرنده‌ای که یاد گرفته پرواز کند و نیازی به راهنمایی ندارد.

هوش مصنوعی: شب پروانه‌ای ما دیگر نیازی به شمع و روشنایی ندارد، زیرا این بال و پر درخشان خود را از درون خود داریم.

هوش مصنوعی: قلبت، ای گل حسرت، هرگز نمی‌تواند بی‌بار باشد، چرا که تا زمانی که گنجینه‌ات را از دست ندهی، نمی‌توانی از بار مسئولیت‌ها رهایی یابی.

هوش مصنوعی: آدمی که در سکوت خود از زخم زبان‌ها در امان است، نباید به یاد زخم‌های کوچک و جراحات بی‌اهمیت بیفتد.