هوش مصنوعی: در اینجا اشاره به غم و اندوهی است که بر کسی تازه به دنیا آمده، سایه افکنده است. این فرد در شرایطی سخت و تاریک به سر می‌برد، همانند اینکه در زندانی گرفتار شده باشد، و این حالت به او احساس انزوا و غم عمیق می‌دهد.

هوش مصنوعی: کسانی که در سوگ و ماتم هستند، جز گریه و ناله کار دیگری نمی‌کنند. این احساسات و وضعیت آنها به زمین و آسمان تیره و تار مربوط می‌شود.

هوش مصنوعی: هیچ نتیجه‌ای جز رها کردن خود از وجود و واقعیت نیست، در مسیر سیلابی که به پایین می‌آید.

هوش مصنوعی: زمانی که احساس شرم و خجالت از دل آدمی بیرون آید، در آن لحظه که فردا در برابر ظلم و بی‌شرمی دیگران قرار می‌گیرد، چه کسی در برابر آنها به سجده خواهد رفت؟

هوش مصنوعی: غیر از فضاهای بی‌پایان عدم، جایی برای وجود نیست و تنها چیزی که در این دریا می‌توان دید، علف‌ها و زباله‌هاست.

هوش مصنوعی: بغیر از ترس از این دنیای پرهیاهو، هیچ چیز نصیب جان نمی‌شود، مگر آنکه از عالم غیب به عرصه‌ی مشاهده بیاید.

هوش مصنوعی: ذاتی که سرکشی و غرور دارد، مانند ابلیس که از آتش آفریده شده، همیشه این خصوصیات را در خود دارد.

هوش مصنوعی: حیات او بیشتر از یک چشم بر هم زدن نیست، مانند جرقه‌ای که به سرعت از پرده بیرون می‌آید و به نمایش درمی‌آید.