هوش مصنوعی: دل ما در سینه‌مان می‌تپد و ما در حال حرکت به سوی بیابان‌ها هستیم؛ اما مقصد ما به کعبه کجاست و ما در کجاها در حال رفتن هستیم؟

هوش مصنوعی: جام جم که نماد شناخت و آگاهی است، نشان‌دهنده‌ی وضعیت ماست. ما مانند کودکان، به هر سو می‌نگریم و به تماشا و کاوش در دنیای پیرامون خود مشغولیم.

هوش مصنوعی: شمعی که در کوه طور روشن است به خاطر انتظار ما ذوب می‌شود و ما با دیدن هر شعله‌ای از جا بلند می‌شویم.

هوش مصنوعی: هر کسی که بخواهد به ما آسیب بزند، از قدرت ما خواهد سوخت؛ چه راحت و آزادانه در دشت و صحرا زندگی می‌کنیم.

هوش مصنوعی: محل تجمع اتفاقات، دل جریحه‌دار ماست و هر کجا که برویم، غم جهان به سمت ما می‌آید.

هوش مصنوعی: به خاطر سرنوشت نامساعد، خاک سیاه و تیره مناسب است. ما به هند نمی‌رویم برای به دست آوردن ثروت‌های دنیوی.

هوش مصنوعی: دشت همچون دامن است و درختان آن، محلی آرامش بخش برای جان‌های آشفته است. وقتی غم بر دل فشار آورد، به سوی صحرا می‌رویم تا از آن آزاد شویم.

هوش مصنوعی: دست‌های‌مان پر از اشک و دل‌تنگی است و در زیر لب آهی داغ می‌کشیم، همان‌طور که چراغ صبحگاهی روشن می‌شود، ما نیز از این دنیا خارج می‌شویم.

هوش مصنوعی: در این لحظه، دوستان ما در خواب غفلت به سر می‌برند و وقتی که ما از اینجا می‌رویم، متوجه ارزش و اهمیت ما خواهند شد.