هوش مصنوعی: آیا نمی‌توانیم با شادی و سرخوشی در مسیر حیات حرکت کنیم و مانند گیاهی زیبا از چشمه زلال زندگی بهره‌مند شویم؟

هوش مصنوعی: چهره یکتایی در زیر زیبایی‌های فراوان پنهان است و آرامش حقیقی جز در هیجان و شور زندگی به دست نمی‌آید.

هوش مصنوعی: حرص و طمع ما ریشه‌ای عمیق ندارد، مانند ریگ که در جریان آب به راحتی جابه‌جا می‌شود. احساسات و نارضایتی‌های خود را با اشک‌هایمان از بین می‌بریم و به آرامش می‌رسیم.

هوش مصنوعی: در قفس قدرتمندان، پرندگان باغ آزاد دیگر هستند. ما شکستگی تخم را فراموش نکرده و در تلاش برای رشد بال و پر خود خواهیم بود.

هوش مصنوعی: شعله سرگرمی ما به شدت احساساتمان را تحت تأثیر قرار می‌دهد. وقتی که عشق ما به اوج می‌رسد، ممکن است به حالتی بی‌خبری برسیم، مانند اینکه اگر خاک بر سر کنیم، هیچ تأثیری نخواهد داشت.

هوش مصنوعی: اگر در چهره‌ات نشانی از محبت نباشد، حتی با یک آه داغ، می‌توانیم تصویر عاشقانه‌مان را به خاکستر تبدیل کنیم.

هوش مصنوعی: هر چیزی که ارزش و کیفیت ندارد، تنها صحبت کردن درباره‌اش برای دل heavy است. ما می‌توانیم دینی که سال‌ها به دوش داریم را در یک لیوان شراب خالی کنیم.

هوش مصنوعی: ما با اراده و عزمی راسخ، می‌خواهیم با نگاهی جذاب و دلربا به سدی که اسکندر ساخته، نفوذ کنیم.

هوش مصنوعی: در زندگی چیزی از شور و حال و نشاط وجود ندارد، مگر اینکه خودمان با چشیدن تلخی یا دردهایمان، آن‌ها را به تجربه‌ای شیرین تبدیل کنیم.

هوش مصنوعی: مژگان (جلای چشم) نمی‌داند اشک چقدر ارزشمند است و نمی‌داند که چقدر این اشک‌ها برای جان انسان مهم و باارزش هستند. بنابراین باید این گوهر و ارزش را حفظ کنیم.

هوش مصنوعی: زندگی ما را تلخ نمی‌کند، حتی اگر حوادث سخت و ناخوشایند مثل حنظل (میوه تلخ) دور و بر ما باشد. ما با استفاده از قناعت و راضی بودن به آنچه داریم، می‌توانیم زهر تلخی‌ها را به شیرینی تبدیل کنیم.

هوش مصنوعی: ما از زلف پریشان و نامنظم چشم می‌پوشیم تا به مدت زیادی نگذاریم که چشم‌هایمان مانند آینه‌ای، شور و هیجان روز قیامت را نشان دهند.

هوش مصنوعی: این غزل توسط صائب نوشته شده و او آن را به دیوانش می‌برد. سزاوار است که ما زیبایی‌های آفتاب را نیز به گونه‌ای منظم و مرتب بر روی صفحه قرار دهیم.