هوش مصنوعی: چند بار باید احساسات و آرزوهای نهفته‌ام را زیر خاکستر پنهان کنم؟ بیایید برخیزیم و تلاش کنیم تا از حوادث و شرایط سخت فراتر برویم و به آرزوهایمان نزدیک‌تر شویم.

هوش مصنوعی: بیایید سفره‌ی گک بگشاییم و جشن خوشی را با مسیحا در آسمان چهارم برپا کنیم.

هوش مصنوعی: در جشن و سرور گل‌ها، ما بازی را کنار می‌گذاریم و در باغی که سرشار از نعمت و زیبایی است، ثابت و متغیر را مانند گل‌ها به هم نزدیک می‌کنیم و به یکدیگر پیوند می‌دهیم.

هوش مصنوعی: در زندگی و دنیا، هر نوع درد و رنجی که وجود دارد را جمع‌آوری می‌کنیم و با خوشحالی و زیبایی آن را مانند یک گل بر سر خود قرار می‌دهیم.

هوش مصنوعی: داستان از این قرار است که در راهی که بی‌خیالی و رهایی از دغدغه‌ها وجود دارد، هیچ حرکتی و کاروانی نمی‌تواند به ما کمک کند. زیرا همان‌طور که ما تنها با یک فنجان می‌توانیم شراب قرمز را به دل خود بنوشیم و لذت ببریم، در این مسیر هم باید با دل خود پیش برویم و تجربه کنیم.

هوش مصنوعی: هرگونه زباله و ناچیزی که در وجود خود داریم را جمع‌آوری کنیم و با تلنگری از درد و غم، شعله‌ای از عشق و شوق را بیفروزیم.

هوش مصنوعی: ما نگران تیرگی و تاریکی ای که نور را خاموش می‌کند نیستیم؛ یکسره با قلم و کاغذ، بر آتش آن زخم خواهیم زد.

هوش مصنوعی: ما تمام تجلیات وجود را از چهره روح پاک می‌کنیم و در دل شهادت غوطه‌ور می‌شویم، به گونه‌ای که مانند جوهری باارزش از آن بهره‌برداری کنیم.

هوش مصنوعی: به خاطر جنگ و خشونت، بستر زندگی ما از خون و درد پر شده و بالش‌های ما به خاطر شمشیر مردان شکل گرفته‌اند. حالا چه زمانی باید به راحتی بر روی بستر دیگران تکیه کنیم و از آن بهره ببریم؟

هوش مصنوعی: بادبان کشتی که در دریا مانده، نگران و بی‌قرارت است و ما در این دریا بدون لنگر به سمت موج‌ها حرکت می‌کنیم.

هوش مصنوعی: ما در دنیای بزرگ و وسیع آسمان، جایی برای نمایش خود نداریم. مانند شعله‌ای سرکش و بی‌پروا، از این مکان محدود به بیرون می‌زنیم.

هوش مصنوعی: در این جهان نه نشانه‌ای از جمعیت و نه فضایی برای تنهایی باقی مانده است. بیایید به دنبال جهانی دیگر باشیم و در آنجا به زندگی ادامه دهیم.

هوش مصنوعی: این پاسخ به کسی است که می‌پرسد حکیم غزنوی تا کی باید به خاطر فراق معشوقش غمگین و ناراحت باشد.