هوش مصنوعی: بادهای گرد و غبار در بیابانی که هیچ نظمی ندارد، بر دامن ما می‌وزند. کسی به حال سرگردانی ما اهمیت نمی‌دهد و دلش برای ما نمی‌سوزد.

هوش مصنوعی: وقتی مشکلات و سختی‌ها زیاد می‌شود، من مانند یک پرنده با بال‌های سبک، راحت‌تر پرواز می‌کنم و از موانع عبور می‌کنم.

هوش مصنوعی: هر چند که هیچ چیزی جز درد و رنج در زندگی‌ام وجود ندارد، اما صبح که طلوع می‌کند، در دلم شادی‌ای از رنگ سرخ افق وجود دارد.

هوش مصنوعی: آنچه در دل دارم، چون آب زلال و شفاف است و بدون نیاز به فکر کردن، می‌توان آن را از نشانه‌های روی پیشانیم فهمید.

هوش مصنوعی: من برای خودم زندگی دوباره‌ای به دست آورده‌ام و با دشمنان خطرناک و خونخوار، مانند دوستانی که جانم را نجات می‌دهند، مواجه شده‌ام.

هوش مصنوعی: با وجود این که در اینجا شرایط نامساعدی دارم، اما در جمع عالمان و روحانیان، من باده‌ای از خوشی و سرور می‌نوشم.

هوش مصنوعی: می‌توان با خوش‌شانسی، به سعادت دست یافت؛ چرا که من در برابر دعاهایم همچون چوگانی ایستاده‌ام و به عبادت و نیایش پرداخته‌ام.

هوش مصنوعی: من در تنهایی خود، زخم‌های درونم را تحمل می‌کنم و رنج‌های خود را به جان می‌خرم، همچنان که مگس در گوشه‌ای نفوذ می‌کند و باعث آزار می‌شود.

هوش مصنوعی: هر جایی که باشم، به جز در دل و در عمق وجودم، هیچ‌کدام از زیبایی‌ها و لذت‌های دنیا و حتی اگر تمام زیبایی‌ها و لباس‌های دلربا در اطرافم باشد، برایم خوشایند نخواهد بود و احساس آزادی نخواهم کرد.

هوش مصنوعی: من ساختمان ترس و وحشت را نمی‌سازم، زیرا در نظر من ویرانی‌ام، خانه‌ای است که همواره در خاطر دارم.

هوش مصنوعی: در دوری و غریبی می‌توان از افکار و احساساتم زیبایی‌ها را برداشت، اما در اصفهان که برایم عزیز است، تلخی‌هایی وجود دارد که از آن‌ها دل‌زده‌ام.

هوش مصنوعی: در زمانی که باید از خجالت لب‌هایمان را ببریم، به خاطر محبت به یاد آن لب‌ها بدون دندان و ناتوان مانده‌ایم.

هوش مصنوعی: دستم از آلودگی ها پاک است و مانند صبح که از غبار آرزوها پاک می‌شود، خورشید درخشان بر پیشانی‌ام بوسه می‌زند.

هوش مصنوعی: اگر زیبایی با این ناز و غمزه جلوه‌گری کند، دیوانگی ما را بیشتر می‌کند و در نهایت ما را به جنون می‌برد.

هوش مصنوعی: بدون داشتن پناهگاهی از خطر، زخم‌ها و آسیب‌ها مرا می‌ترسانند و من در عریانی و vulnerability خود احساس ناامنی می‌کنم.

هوش مصنوعی: در اینجا شاعر به موقعیتی اشاره می‌کند که بر سر یک گنج و ثروت حضور دارد و مانند دیوار یتیمی که به تنهایی به سرنوشتش ادامه می‌دهد، ثابت و استوار است. این تصویر به ما می‌گوید که هر کسی که با صداقت و درستی به دنبال ثروت باشد، در نهایت به موفقیت می‌رسد و این سرانجام شایسته‌ای برای او خواهد بود.