هوش مصنوعی: در دل خود، شادی و خوشی را به طور جاودانه نهفته‌ایم، و بهار زندگی‌مان را در رنگ‌های پاییزی پنهان کرده‌ایم.

هوش مصنوعی: موضوع ما از سرگردانی سفرهایی که می‌رویم، مستقل و بی‌نیاز است؛ چشم ما به مانند تیر هوایی است که نشانه‌اش پنهان است.

هوش مصنوعی: چون پرنده‌ هما از روزی خودش بی‌نصیب است، ما هم باید از نگرانی‌ها و چشم‌زخم‌ها دوری کنیم و درون خود را از آسیب‌ها محافظت کنیم.

هوش مصنوعی: زندگی مانند موجی است که در تاریکی خوشحالی و زیبایی خود را نشان می‌دهد. در سکوت، عمق و حقیقت سخن را با احتیاط بیان کرده‌ایم.

هوش مصنوعی: رود نیل از چهره ما غبار غربت را پاک می‌کند، اگرچه ما چند روزی است که در سایه کاروان پنهان شده‌ایم.

هوش مصنوعی: گل با شوخی و حالت بازیگوشی، خود را در کنار خار و علف‌های بی‌ارزش قرار می‌دهد، ظاهراً رازی را پنهان کرده‌ایم که فقط بین ما و باغبان است.

هوش مصنوعی: پرواز شرمندگی به رازی که در دل پنهان کرده‌ایم، تبدیل شده است به پرده‌ای که ما آن را از دلمان به اسرار نهان پوشانده‌ایم.

هوش مصنوعی: شرم تو را در خواب نمی‌توانیم بیدار کنیم، هرچند که از داستان چشم نگهدار پنهان شده‌ایم.

هوش مصنوعی: ما با وجود اینکه در برابر زبان‌های تند و زخم‌آور تحمل می‌کنیم و به نظر می‌رسد که جراحت‌هایی از زبان دیگران به ما نمی‌رسد، اما در واقع دل‌های‌مان آسیب‌دیده است و احساساتمان زیر زخم‌های زبان پنهان شده است.

هوش مصنوعی: ما در زندگی خود مانند سروی در میان گل‌ها، واقعیت‌های سختی را از دید دیگران پنهان کرده‌ایم.

هوش مصنوعی: حرکت و زیبایی ما توجه تمامی جهان را جلب کرده است، هرچند که خود را در پس پرده‌ای از حجاب پنهان کرده‌ایم.

هوش مصنوعی: آفتاب روز قیامت، سختی و تیزی خود را از دست می‌دهد و پرده‌ای که ما بر چشم جان خود زده‌ایم به خواب می‌ماند.

هوش مصنوعی: نسیم، تار و پود جامه‌ای را که بر تن داریم از هم جدا می‌کند، همان جامه‌ای که مانند آب روان از امواج پر شده است.

هوش مصنوعی: در این صبح دل‌انگیز که کوه قاف از خواب سنگین بیدار شده، ما نیز پرده‌ای بر روی دل خود کشیده‌ایم تا از خواب عمیق خارج شویم.

هوش مصنوعی: زیبایی‌ها و خوش‌چهرگان عالم مانند سرمه‌ای هستند که در جستجوی ما هستند، حتی اگر ما در اصفهان به دور از چشم دیگران باقی مانده باشیم.