هوش مصنوعی: ما به خاطر صلح و آرامش، از مشکلات و سختی‌های زندگی در کنار دیگران چشم‌پوشی کرده‌ایم و برای خودمان دعای خیر می‌خوانیم تا از بدی‌ها دور باشیم.

هوش مصنوعی: مردم دیگری هستند که از این خوش‌صحبتان دورند، وگرنه ما هم توانسته‌ایم سنگ را مانند فرهاد به انسان تبدیل کنیم.

هوش مصنوعی: چشم مور از آن خرمنی که برشته‌ای خوشه چیده‌ایم، چندان سیر نمی‌شود.

هوش مصنوعی: در سال‌های پیری، هنوز تحت تأثیر خواسته‌های نفس سرکش خود هستیم و خمیدگی قامت ما نشان‌دهنده‌ی این است که همه چیز را به دست آن دیو (شیطان) سپرده‌ایم.

هوش مصنوعی: چرا از غم و اندوه ما بویی از خون منتشر نمی‌شود؟ ما با اشک‌هایمان، این درخت نخل را به خاطر عزاداری فراوان، به سبزی درآورده‌ایم.

هوش مصنوعی: ما از گذشته‌ی ناکام خود شرمنده‌ایم، هرچند که در اولین قدم، همه چیز را رها کرده‌ایم.

هوش مصنوعی: ما در دوستی و نزدیکی به آشنایان در را بسته‌ایم و به همین خاطر، بهشت را که در آن بسته است، بر خود واجب و مسلم یافته‌ایم.

هوش مصنوعی: خزان نمی‌تواند رنگ پاییزی را از دامان بهار گلستان بزداید، زیرا ما با افکار شاداب خود آن را زنده کرده‌ایم.