هوش مصنوعی: کسی که خود را از درگاه خدا دور کرده، باید تحمل درد محرومیت را داشته باشد. ما از روی خساست و بخل کسی را رد نکرده‌ایم.

هوش مصنوعی: ما از حرف‌ها و آسیب‌های زیادی که خورده‌ایم، به نوعی زخم‌های درونی‌امان را نشان داده‌ایم تا با این حال بتوانیم زبان تند و آتشین خود را در جمع دوستان به صورت شمعی روشن و دلکش درآوریم.

هوش مصنوعی: به حضور درختی که با حرکتش آب حیات از آن می‌چکد، ما تنها در دل‌باختگی و تماشای زیبایی‌های آن غرق شده‌ایم و خود را در دنیای گل‌ها و زیبایی‌ها مشغول کرده‌ایم.

هوش مصنوعی: به خاطر خوشحالی و شوق دیدن محبوب، خود را بر زمین می‌مالیم، چرا که مثل موجی که از دریا به ساحل می‌رسد، به زیبایی او دست یافته‌ایم.

هوش مصنوعی: دیدار محبوب جلوه‌ای از دیوانگی را به همراه دارد، و ما صلح خود را از زیبایی لیلی به دست آورده‌ایم.

هوش مصنوعی: باد که با سنبل ها بازی می‌کند، نتوانسته کاری کند که ما با زنجیرهای دیوانگی خود انجام داده‌ایم. ما از شدت جنون، خود را به زنجیر کشیده‌ایم، ولی باد تنها در بازی ظریف با زلف‌های پریشان است.

هوش مصنوعی: آزادی از این سرای وحشت، باعث کاهش نشاط نیست؛ ما در زیر تیغ شهادت، همچون سرحدی که به زخم افتاده، رقص و شادی کرده‌ایم.

هوش مصنوعی: در بهار نو، شاهد برپایی حقیقی و عدالت خواهی خواهیم بود، و در زمین زرخیز، هر دانه‌ای که به ناحق و باطل افشانده‌ایم، نتیجه‌اش را خواهیم دید.

هوش مصنوعی: ما از حرف‌های تلخ و زبان تند دیگران آسیب‌های زیادی دیده‌ایم، اما با این وجود توانسته‌ایم به آرامش و سرزمین خودمان دست یابیم.

هوش مصنوعی: ما در مسیر زندگی، راهی را که نزدیک است، به خاطر تنبلی و بی‌خیالی خود دور کرده‌ایم و در بین این راه، از غفلت و بی‌توجهی، به خواب غفلت رفته‌ایم.

هوش مصنوعی: ما مانند گل با چهره‌ای خندان در جایی که عشق به شهادت می‌رسد، جان خود را فدای عشق کرده‌ایم و به قاتل خود بها داده‌ایم.