هوش مصنوعی: ما به وسایل و امکانات دنیوی وابسته نیستیم و دل به این چیزهای ناپایدار نسپردیم.

هوش مصنوعی: ما از تغییرات فصلی و وزش بادهای پاییز نگران نیستیم و دل‌نگرانی‌هایی درباره رنگ و بوی باغ و گلستان نداریم.

هوش مصنوعی: عمر ما به سرعت در حال گذر است و نمی‌توانیم در برابر آن بایستیم؛ ما حتی نتوانسته‌ایم آرامش و سکونی را که در این مسیر در حال جریان است، تجربه کنیم.

هوش مصنوعی: ما از دوستی یک عزیز خوشحالیم و از ناخوشی‌های زندگی ناراحت نیستیم، چون برتری ما به دیگران وابسته به زمان نیست.

هوش مصنوعی: قفل وجود ما مانند غنچه‌ای است که از درونش کلید بیرون می‌آید. ما دل خود را به دیگران نسپرده‌ایم و همچنان در کنترل خود داریم.

هوش مصنوعی: بچه‌ها ما را به شدت تحت تأثیر قرار می‌دهند و از خانه بیرون می‌کشند. ما به‌قدری درگیر آنها هستیم که خودمان را در کنترل نداریم، مانند کمانی که به‌سختی نگه داشته شده باشد.

هوش مصنوعی: ما اهل خودپسندی و خودنمایی نیستیم، زیرا افرادی که نمی‌توانند ببینند، ارزش واقعی دل را با کلام بیهوده نفروخته‌اند.

هوش مصنوعی: ما با وجود بزرگی و عظمت خود، از زمین فاصله زیادی داریم، همچون که به آسمان دست نیافته‌ایم و شوق و عزتی که باید داشته باشیم، را به خود نگرفته‌ایم.

هوش مصنوعی: هر آنچه که از سرنوشتمان به ما می‌رسد، نعمت است و ما به هوشیاری و آگاهی خود در این زمینه ارزش قائل هستیم.

هوش مصنوعی: چسباندن بخیه به لباسی که امانت است کار نادرستی است. ما قلب خود را به دولت و دنیای فعلی همچون این افراد نادان نمی‌سپاریم.

هوش مصنوعی: اگر دل‌های ما را به خاطر پول و طلا بخرند، ما را ارزان‌تر از آنچه که ارزش داریم می‌دانند. ما راستگو و منصفانه با اهل کاروان‌ همراهی نکرده‌ایم.

هوش مصنوعی: ما از زیبایی‌های این چمن و سایه درختان بید و سرو راضی هستیم و خود را از این چیزهای بی‌فایده جدا کرده‌ایم.

هوش مصنوعی: ما با عشق و احساسات خود زندگی کرده‌ایم و هیچ‌گاه تصمیمات‌مان را به عقل و خرد متکی نکرده‌ایم.