هوش مصنوعی: ما رگ جان خود را به زلف پریشان او گره زده‌ایم و پیچ و تاب زلف او را به روح و جان خود ربط داده‌ایم.

هوش مصنوعی: از دل پر از درد و غم، که برای جانفشانی و شهادت می‌سوزد، گلی سرخ مانند لاله را به تابوت شهیدان متصل کرده‌ایم.

هوش مصنوعی: ما گرچه در دل شب هستیم، اما به خاطر زیبایی و شیطنت‌های عاشقانه، چشمانمان را به گل‌های خورشید مانند مژگانی به هم پیوند داده‌ایم.

هوش مصنوعی: دوری ما مانند تیری است که از ابرو و کمان آن محبوب نشأت می‌گیرد. دل ما به مانند پیکانی است که به دلیل فاصله و جدایی، در انتظار پرتاب شدن است.

هوش مصنوعی: دریا از شدت ناراحتی و اندوه ما به گریه افتاده و آن را به شکل خونین در آورده است. ما با آرایش و زیبایی که به خود داده‌ایم، در واقع در حال پنهان کردن مشکلات و دردی هستیم که در دل داریم.

هوش مصنوعی: آیا می‌توانم از این مکان دور شوم و به سوی سنگ‌های کودکان دریاچه نگاه کنم؟ ما در بیابان دیوانگی به هم پیوسته‌ایم و دست‌های‌مان در هم تنیده است.

هوش مصنوعی: راز بوسه‌هایی که دزدی کرده‌ایم، بر زبان‌ها جاری شده است. این نمک را ما به چشمان نگهبانان بسته‌ایم.

هوش مصنوعی: چشمم به نامه‌ام دوخته شده، مانند پرنده‌ای که از اشتیاق پرواز می‌کند. اگر به مژگانم بسته‌ام، به خاطر همین شوق است.

هوش مصنوعی: اگر از پشیمانی نمی‌سوزیم و از غم دوری نمی‌میریم، پس چطور است که زخمی که داریم، همچنان ما را بهره‌مند از زیبایی‌های زندگی کرده است؟

هوش مصنوعی: چشم‌مان از زیبایی‌های وطن پر است، اما دل‌مان به گیرایی و جذابیت شب‌های غریب وابسته است.

هوش مصنوعی: چقدر باید به تو خرده بگیرم، ای شانه‌ی بی‌عاطفه! ما هنوز امید داریم که بتوانیم به زیبایی‌های آن موهای آشفته نگاه کنیم و دل ببندیم.

هوش مصنوعی: خانه خدا با آغوشی باز از ما استقبال می‌کند، اما ما با موهای بلند خود، دامن محمل را گرفته‌ایم و از حرکت بازنمانده‌ایم.

هوش مصنوعی: بار سفر ما مانند شبنم بر دوش است و وداع ما همچون غنچه‌ای است که دلش در باغ گرفتار شده.