هوش مصنوعی: من در برابر دشمن سرکش، تسلیم می‌شوم و در دل طوفان، به آرامی از خواب سنگین و سرسختی که در دل دارم، می‌گذرم.

هوش مصنوعی: در این بستان زیبا، من مانند یک پرنده آبی رنگ به پرواز در آمده‌ام و از شادابی و سرسبزی‌اش لذت می‌برم. در عوض گل‌های رنگارنگ، من زیبایی و طراوت را با خود به ارمغان می‌آورم.

هوش مصنوعی: چرا از بلبلان، بوی خود را همچون گل حسرت می‌کشم؟ من که بدون هیچ توقعی، سر خود را تقدیم گلچین کرده‌ام.

هوش مصنوعی: هر چیزی که در شب‌های بیداری به دست آید، نعمت و خیری است. من برای شادی و آرامش، از خواب و راحتی خود کم نمی‌گذارم و جای خود را تغییر نمی‌دهم.

هوش مصنوعی: در مقابل بوسه‌ای که ارزشی ندارد، گیج و سردرگم هستم. نمی‌دانم چه کار کنم و چگونه بروم، چون برای یک حرف تلخ، جان شیرینم را فدای می‌کنم.

هوش مصنوعی: وقتی دست فردی از خاندان افشار به طلا تبدیل شود، دیگر آن دل عزیز را به هر کسی که بخواهد نمی‌دهم و فقط به آن دست زیبا تقدیم می‌کنم.

هوش مصنوعی: با وجود اینکه خودم در فقر و تنگدستی به سر می‌برم و بیمار هستم، اما همچنان سعی می‌کنم به دیگران آرامش بدهم و نیازهایشان را برطرف کنم. مانند عقیقی که در تشنگی به دنبال آب است، من نیز به خودم توجهی نمی‌کنم و برای تسکین دل دیگران تلاش می‌کنم.

 من در جمع افرادی که دارای دل و درک عمیق هستند، از مراتب زهد فراوان سخن می‌گویم، این مانند آن است که در میدانی از آتش، با اسبی از جنس چوب بخواهم جلوه ای نشان دهم .

هوش مصنوعی: من از زبان معشوقه‌ام پیام‌های دل را می‌گویم و احساسات خود را با کلمات و صدا آرام می‌کنم.

هوش مصنوعی: من به خاطر بی‌توجهی و دل‌تنگی، سرم را همچون گل با چهره‌ای خندان به گلچین تقدیم می‌کنم، چون بسیار به امید و آرزوهای خودم احتیاج دارم.