هوش مصنوعی: من با واژه‌هایی ساده و مختصر مفاهیم عمیق و زیادی را منتقل می‌کنم، مانند اینکه می‌توانم عظمت دریا را در یک ظرف کوچک نشان دهم.

هوش مصنوعی: جواهر من در پوشش خرقه‌ای پنهان است. با وجود مشکلات و فشارهایی که بر من می‌آید، از این جواهر با ارزش خود سخاوت می‌کنم و به دیگران می‌دهم.

هوش مصنوعی: کعبه را مانند محمل لیلی با صدای بلند معرفی می‌کنم و در عین حال، دیوانه‌وار به دل بیابان می‌زنم.

هوش مصنوعی: چرا من از گل بدون خار، جان خود را افسوس می‌خورم؟ من که به خار بی‌ادب هم آب حیات می‌دهم.

هوش مصنوعی: شاید خواب عزیزان باعث بیداری از خواب غفلت شود، مانند من که در سختی‌ها و مشکلات زندگی، به امید روزهای بهتر و آزادتر منتظرم.

هوش مصنوعی: دل من نمی‌تواند سبز و شاداب شود، اگر نه من به مدت طولانی آبش را از چاه زنخدان می‌گیرم.

هوش مصنوعی: مدتی است که دیگر از شادی و لذت صحبت نمی‌کنم و اکنون شیشه دل را، که نشانه احساسات و آرزوهایم است، به دست کودکان می‌سپارم.

هوش مصنوعی: من همچون برقی که می‌درخشد، در میان خرمن ماه‌ها زندگی می‌کنم. اما چه زمانی می‌توانم به دست هر علف هرز و خار، خود را تسلیم کنم و ستمی بر خود بپذیرم؟

هوش مصنوعی: من آن‌قدر به اصلاح نوشته‌های او مشغولم که حتی در خواب هم به ویرایش قرآن می‌پردازم.

هوش مصنوعی: چشم من با دیدن خطی مشکی باز شده است، حالا چرا دل خود را به هر زلف نامنظم و پریشان بسپارم؟