هوش مصنوعی: من در آتش خواسته‌های نفسانی‌ام می‌سوزم و در حالتی بی‌ثبات و بی‌پایه قرار دارم. این وضعیت ادامه دارد تا چه زمانی که همچون گیاهان بی‌ارزش و بی‌پناه به بازیچه‌ی سرما و طوفان تبدیل شوم.

هوش مصنوعی: وقتی که من در بلندی قرار بگیرم، نعمت من کمتر نمی‌شود؛ مانند آفتاب که وقتی بیشتر می‌درخشد، سایه‌اش نیز بزرگتر می‌شود، من هم هر چه بالاتر بروم، فایده و ارزشم بیشتر می‌شود.

هوش مصنوعی: من به نمایش خود توجهی ندارم، زیرا مانند مرواریدهایی که در صدف هستند، در صورت ناپدید بودن، نمی‌توانم خود را نشان دهم و اگر به گوهر تبدیل شوم، دیگر نیازی به خودنمایی ندارم.

هوش مصنوعی: خورشید جاویدان آسمان، هدف و آرزوی من نیست که بخواهم از دنیای نیازمندی، ثروتمند و نیرومند شوم.

هوش مصنوعی: بی‌پر و بالی که در گلستان پرواز می‌کند، است، اما این پرنده در قفس به سبب محدودیت‌هایش، تحت آسمان به سر می‌برد و به پرواز نمی‌تواند برود.

هوش مصنوعی: وقتی غم و اندوه دنیا به من فشار می‌آورد، من که در هر لیوان شراب جهانی تازه می‌بینم.

هوش مصنوعی: اگر بخواهم از اهمیت و ارزش یک قطره آب در دریا سخن بگویم، می‌توان گفت که ارزش آن قطره را در ظرف کوچک من نمی‌توان به درستی درک کرد. اگر من به طور ناخواسته و بدون آگاهی در یک ساغر قرار بگیرم، واقعاً نتوانم ظرفیت عظیم دریا را درک کنم.

هوش مصنوعی: اگر غبار بر آینه‌ام بیفتد و آن را بشکند، در عوض من با چراغی روشن‌تر می‌شوم.

هوش مصنوعی: در نهایت، زمانی که دنیای هستی دور من حلقه می‌زند، خوشتر است که در زمان جوانی خودم را درگیر این حلقه نکنم.