هوش مصنوعی: چرا باید به عیوب دیگران بپردازم و از آن‌ها سخن بگویم؟ به جای آن، بهتر است که به خودم نگاهی بیندازم و عیوب خودم را بشناسم و اصلاح کنم.

هوش مصنوعی: غیرت و شجاعت کیست که مثل درخت چنار از خود آتشی را برافروزد؟ تا کی باید از بی‌پناهی و بی‌دفاعی رنج ببرم و سر تکان دهم؟

هوش مصنوعی: به نظر می‌رسد که به خاطر نداشتن آمادگی و آرایش مناسب، نتوانستم به موفقیتی دست پیدا کنم و به همین دلیل احساس ناامیدی می‌کنم که مبادا از خودم دور شوم و به درون منزل‌ها بروم.

هوش مصنوعی: من از گران‌جانی مثل کوه قاف هم در امان نیستم، اگر چه بخواهم از دیدگان پنهان بمانم و در تنهایی به موجودی نادر و خیالی تبدیل شوم.

هوش مصنوعی: من مانند پیکانی هستم که از آتش ساخته شده، و قفل وجود من به راحتی باز نمی‌شود. من مانند غنچه گلی نیستم که با هر نسیمی باز شوم و در معرض تغییر قرار گیرم.

هوش مصنوعی: ای ساقی، لطفا به من کمک کن و با یک پیمانه سنگین شراب، بار غم‌های دنیا و مشکلاتش را از دوشم بردار تا آزاد و سبک‌بار شوم.

هوش مصنوعی: ناتمامان چون ماه نو به یاد من خواهند بود از روزی که مانند خورشید ناپیدا شوم.

هوش مصنوعی: مشکلات و موانع که در زندگی ام وجود دارد مانند سنگ هایی هستند که به اراده و ناتوانی من برمی گردند. اما در حقیقت، من هم توانایی دارم که مانند یک سیل عظیم بر این چالش ها غالب شوم و بر آنها غلبه کنم.

هوش مصنوعی: به دنبال نقطه‌ای از ثبات و استقامت هستم تا بتوانم خودم را مانند گوهر جمع کنم. می‌خواهم تا کی در این دریا غرق شوم، مانند حباب و موج که در حرکت‌اند.

هوش مصنوعی: جمعه برای کودکان من یادآور تلخی‌های شنبه است. من چطور می‌توانم از غم آینده بی‌خبر باشم و به پیری برسم؟

هوش مصنوعی: چرخ روزگار بی‌رحم، صبح‌گاهانی که واقعی نیست را می‌شمارد، گویی اگر نور صدق و راستی را در خود داشته باشم، می‌توانم همچون دست حضرت موسی (ید بیضا) توانمند و درخشان شوم.

هوش مصنوعی: در گلستان، چون شبنم عشق از لبانم دور نیست، مانند گل زرد که زود درخشش خود را از دست می‌دهد، من هم به بیهوده در شادی و خنده می‌گذرانم.

هوش مصنوعی: من با وجود اینکه هر روز از انتقادات مردم رنج می‌برم، اگر به اندازه یک اثر کوچک در زمین هموار شوم، همچنان به زندگی ادامه می‌دهم.