هوش مصنوعی: دل من تازه و سرزنده است و مژگانِ کسی که دوستش دارم مانند خار و خس در آن نشسته‌اند. این دل مانند خاکی است که می‌تواند به گل و گیاه، یعنی ریحان، آب بدهد و آن را رشد دهد.

هوش مصنوعی: به دل و احساساتت اهمیت بده، زیرا تا زمانی که آنها به رشد و شکوفایی نرسند، هیچ کمکی به کشاورز نخواهد شد و او هیچ آبی نخواهد نوشید.

هوش مصنوعی: بدیع بودن نعمت‌های آسمانی با ناپایداری و گذرایی آن‌ها همانند مایعی فراوان است. بنابراین، مانند صبح که با روشنایی‌هایش نمایان می‌شود، به دنبال طمع و خواهش دنیا نروند و دامن‌تان را به آن آغشته نکنید.

هوش مصنوعی: جز کسی که به سرنوشت مرگ دچار شده، چه کسی می‌تواند این سر بی‌نظم و آشفته را در روی زمین به دوش بکشد؟

هوش مصنوعی: زیبایی در این نیست که در مقام و جایگاه پایین بمانیم و نیازی به وسایل و ابزارهای خاص برای رسیدن به موفقیت نداریم.

هوش مصنوعی: چشم به زیبایی‌ها می‌نگرد و دل را به آرامش می‌کشاند، در حالی که بی‌نیازی از درد و رنج، نیکی و مهربانی را در دل می‌نشاند.

هوش مصنوعی: دل عاشق هیچ نگرانی از آشفتگی و بلوا ندارد، زیرا به ویرانی و خسارت ناشی از جریانات عظیم فکر نمی‌کند.

هوش مصنوعی: ابر رحمت به حال دل ما غمگین و افسرده است، مگر این‌که تیغ تو (محبت یا تأثیر تو) در این میدان، آبی برای زندگی‌ام جاری کند.

هوش مصنوعی: می‌پرستان به خود مشغولند و صحبت نمی‌کنند، زیرا شیشه‌ای که در آن هستند، به کاروان مستان تعلق دارد.

هوش مصنوعی: کیست که مانند صائب می‌تواند با قلمش زوال و نابودی را به تصویر بکشد؟ آن کسی که با سخنانی زنده و دلنشین، دل اصفهانی‌ها را تسخیر کرده است.