هوش مصنوعی: در باغ آفرینش، به خیال یک صد دل بی‌برگ، با فقر و کمبود، همچون درخت صنوبر رفتار می‌کنم.

هوش مصنوعی: بر دل من هیچ بار سنگین از درد و رنج عشق وجود ندارد، اما در بستر و خوابگاه من مانند سمندر که در آتش زندگی می‌کند، احساس درونم را می‌سازم.

هوش مصنوعی: برای من، افرادی که به دنیا دل بسته‌اند، در دیدگاه من به چشمی نگران و حقیر می‌آیند؛ زیرا وقتی به دنیای پست و ناچیز نگاه می‌کنم، آن‌ها را حقیر می‌بینم.

هوش مصنوعی: من با حفظ آبرو، فقر را تحمل می‌کنم و از نان خشک خود، به زندگی امید و تازگی می‌بخشم.

هوش مصنوعی: من مانند کشتی‌ای هستم که بادبان ندارد و در جستجوی ساحل آرامش به سر می‌برم. هر جا که امیدی به طوفان و تغییر پیدا می‌کنم، در آنجا لنگر می‌زنم و منتظرم.

هوش مصنوعی: چند بار در نادانی و بی‌تجربگی زندگی کرده‌ام؛ اکنون می‌سوزم و از چوب خام وجود خودم، مانند عودی که در آتش می‌سوزد، بهره‌برداری می‌کنم تا بتوانم خود را در این دوران بهبود بخشم.

هوش مصنوعی: با افراد بی‌خبر از دنیا، بخشش و سخاوت می‌تواند موجب سرافرازی و خوش‌رویی شود. هر چیزی که بسازم، آن را در گلاب‌دان به نحوی زیبا و دل‌نشین قرار می‌دهم.

هوش مصنوعی: دانه من با زمین، که humble و فروتن است، آشناست. من نیز مانند خاکی که بر سر می‌زنم، رشد و نمو می‌کنم.

هوش مصنوعی: حسودان نمی‌توانند خوشی‌های پرشکوه را ببینند و به همین دلیل من لذت‌های زندگی را از سمت ضعیفان و ناتوانان می‌گیرم.

هوش مصنوعی: پیشی گرفتن از نیازمندان کار درستی نیست؛ چون وقتی میوه به وفور در بازار حاضر می‌شود، من هم می‌توانم تازه‌های زیادی بیاورم.

هوش مصنوعی: هر قطره‌ی آبی که از ابر می‌گیرم، مانند صدفی است که از عمق سینه‌ای پاک و بدون کینه، جواهر می‌سازد.

هوش مصنوعی: اگر امواج دریا به شکل شمشیر درآیند، من مانند ماهیانی که در زره‌ی داودی هستند، به آرامی تسلیم می‌شوم.

هوش مصنوعی: به من انگیزه و الهام زیادی می‌دهد و احساس می‌کنم مانند یک فلاخن که به دور می‌چرخد، توانایی ایجاد تصاویری زیبا و هماهنگ از احساسات و زیبایی‌ها را دارم.

هوش مصنوعی: من تا زمانی که از آلودگی‌های دنیوی رها شوم، می‌خواهم دستم را در یک ظرف مشترک با نور خورشید قرار دهم.