هوش مصنوعی: من زندگی مادی و سنگین را کنار می‌گذارم و از آن جدا می‌شوم، مانند اینکه سوزنی را از جیب مسیحا بیرون می‌آورم.

هوش مصنوعی: زمانی که هنوز میوه‌ها نارس هستند، انتظار رسیدن و پختگی آن‌ها باعث می‌شود که در مواقعی که ممکن است آسیب ببینند، بیشتر مراقبت کنم و صبر کنم تا شرایط بهتر شود.

هوش مصنوعی: آه، دل‌سوزی من به خاطر چیزهای مادی نیست، بلکه می‌خواهم قلبم از مشکلات و آرزوهای بی‌پایه پاک شود.

هوش مصنوعی: یک صدف که درونش مروارید نباشد، چیزی برای یادآوری و عبرت دادن ندارد. زمانه هم مانند کودکان است که اگر درست نگاه نکنیم، از غفلت و ندانم کاری آسیب می‌بینیم.

هوش مصنوعی: من با نگاه لطف و بخشش به افرادی که جز بی‌فایده‌اند، می‌نگرم و زیر درختان سرو و بید، از داشتن هر گونه طمع و انتظار، خود را آزاد می‌سازم.

هوش مصنوعی: اگر از گریبان صدف سر خود را بیرون بیاورم، به این دلیل است که من از آب دریا جانم را سیراب می‌کنم.

هوش مصنوعی: دیگران شراب را از ظرفی به ظرف دیگر منتقل می‌کنند، اما من به خاطر ظرف کوچکم، شراب را از ظرف به ظرف دیگر می‌ریزم.

هوش مصنوعی: بدون هیچ تردیدی، با شدتی چون شعله‌های آتش بر قلبم ضربه می‌زنم، همان‌طور که در هنگام نوشتن شعر، با اعتماد به نفس و قدرت، ابیات چشمگیری را خلق می‌کنم.

هوش مصنوعی: من هرگز نمی‌خواهم خانه گل را با نقوش و زینت‌ها پر کنم، زیرا دل من به سادگی و بی‌پیرایه بودن با زخم‌های عمیق خود آشناست.

هوش مصنوعی: من آنقدر به فقیر بودن راضی‌ام که اگر پرنده‌ای بزرگ بر سرم سایه بیندازد، اصلاً اهمیتی نمی‌دهم و سرم را برنمی‌دارم.

هوش مصنوعی: دشمنان مانند آیینه‌ای صاف هستند که نواقص و عیوب خود را نشان می‌دهند و من برای اینکه عیب‌های خود را ببینم، به سراغ آیینه می‌روم.

هوش مصنوعی: من در تنهایی‌ام به چیزی نیاز ندارم، اگر به شهرت برسم. مانند قاف که سنگ را نشان می‌دهد، من نیز مانند عنقای افسانه‌ای می‌شوم.