هوش مصنوعی: به هر سمت و سویی که بروم و با این احساس سرشار از عشق، مانند مجنون به شوق می‌رقصم و کوه‌ها را در دامن بیابان به حرکت درمی‌آورم.

هوش مصنوعی: دستی که به خاکساری و فروتنی مشغول است، محدودیت‌هایی دارد، در غیر این صورت من توانایی دارم که خاک‌ها را در کاسه آسمان بچینم.

هوش مصنوعی: من از همان ابتدا به کمال و پختگی رسیده‌ام و مانند می نارس نیستم که بخواهم در ظرفی شبیه به کاسه‌ی افلاطون، این کمال را نشان دهم.

هوش مصنوعی: افکار و خواسته‌های من مانند ابری است که در بهار بر روی دنیا می‌بارد. هر کس که از این محیط طبیعی و پر از زیبایی بگذرد، به جنون می‌افتد.

هوش مصنوعی: بلبل‌ها را چگونه می‌توانم در باغ گل بار دیگر سرمست ببینم وقتی که می‌خواهم باغبان را از چمن بیرون کنم؟

هوش مصنوعی: من می‌دانم که روح‌های سبک‌بار و آزاد در جهان هستند، اما چگونه می‌توانم باری سنگین و نامناسب را که برایم سخت و دشوار است، بر دوش خود تحمل کنم؟

هوش مصنوعی: من نمی‌توانم عشق او را از دل بیرون کنم، مانند این است که خاری را از پایم بیرون بیاورم.

هوش مصنوعی: چرا باید از زیبایی‌های دل‌انگیز و ظریف خود رنج ببرم؟ من، چون قمری، می‌توانم به راحتی شعری زیبا و موزون بسازم.