هوش مصنوعی: تمایل و اشتیاقی دارم که از محدودیت‌های جسم و دنیای مادی رها شوم و توانمندی‌های درون خود را مانند ثروت قارون، به نمایش بگذارم.

هوش مصنوعی: من که بر سر خاک خودم با دستان دیگران زندگی می‌کنم، در این دنیای بی‌وفا چگونه می‌توانم برای خودم بنایی بسازم؟

هوش مصنوعی: گاهی اوقات به پرندگان آزاد راهنمایی می دهم، اگر سرشان را از گوشه قفس بیرون ببرم.

هوش مصنوعی: نمی‌توانم زندگی را به خاک و تیره‌روزی تبدیل کنم، زیرا برای من چه ارزی دارد که جان را فدای آن لب‌های خوش‌نرمی کنم.

هوش مصنوعی: در خاکساری و تواضع، نسبتی با مجنون (لیلی) ندارم. من می‌توانم با غبار ذهن خود، چندین هامون (دریاچه) را به تصویر بکشم.

هوش مصنوعی: من که در بی‌نهایی به آزادی و بی‌نیازی دست یافته‌ام، هرگز از ناهماهنگی‌های دنیا شکایت نمی‌کنم.

هوش مصنوعی: آب چشمان غزال به خاطر آه دل‌سوز من خشک شده است. حالا با وجود نگاه خواب‌آلود و جذاب لیلی، چگونه می‌توانم احساساتم را بیان کنم؟

هوش مصنوعی: غیرت دوستی من را به شدت تحت تاثیر قرار داده و باعث شده نتوانم آزادانه عمل کنم. بنابراین، از این جمع بیرون می‌روم تا از پروانه بابت محبتش سپاسگزاری کنم.

هوش مصنوعی: صائب به خاطر شرم از سبکباری، پا به کوه گذاشت و اگر درد خود را برای مجنون بگویید، احساس می‌کند که این درد او را به شدت تحت تأثیر قرار می‌دهد.