هوش مصنوعی: می‌خواهم با یک آه و ناله، آسمان را روشن کنم تا بتوانم این مشکل را حل کنم و غم و درد را از ذهنم رها کنم.

هوش مصنوعی: من از دامن سرسبز صحرا خوشحالم، زیرا از آنجا می‌توانم به شعرم زیبایی افزوده و احساساتم را در هر لحظه ابراز کنم.

هوش مصنوعی: من به دست خودم کنترل اوضاع را به دست گرفتم و آهوان هم در کنار من آرام شدند. اما این بچه‌های صبور، یارب! حالا من چه‌طور می‌توانم تحمل کنم؟

هوش مصنوعی: نمی‌توانم زیبایی موی جوهری را که از خمیره آیینه ساخته شده است، از آن جدا کنم، و عشق را که در سینه‌ام است، چگونه می‌توانم بیرون بیاورم؟

هوش مصنوعی: زندگی در شهری پر از مشکلات و سختی‌ها باعث شده که من مانند آتش خاموشی باشم. حالا می‌خواهم با تعلیم و تربیت، آتش درونم را دوباره زنده کنم و از گیاهان هامون بهره‌برداری کنم تا این شعله را به وجود آورم.

هوش مصنوعی: وقتی در حضور پیر میکده هستم، چگونه می‌توانم سرکشی کنم؟ من با احترام و ادب، خم را به پاس قدردانی از او خم می‌کنم.

هوش مصنوعی: از زبان محبوبم، حرف‌هایم رنگ و طعمی خاص می‌گیرد و من می‌خواهم قلم‌ها را از شیرینی معناهای پیامم لبریز کنم.

هوش مصنوعی: عشق در دل من به شدت فروزان است و مانند نوشیدنی درون ظرفی زنده و پرحرارت است. نمی‌خواهم به سرنوشت نامساعد زندگی شکایت کنم.

هوش مصنوعی: از پاکی و روشنی دل من، دنیای اطراف پر از زیبایی و شادابی می‌شود. افسوس که اگر دل را از درون خود خارج کنم، شاید دیگر آن صفا و آرامش را نداشته باشد.

هوش مصنوعی: خوردن دل آزاد و بی‌مروت است، وگرنه من هم می‌توانم شعر قشنگی بگویم.

هوش مصنوعی: زمانی که با بی‌دردان روبرو می‌شوم، کار و تکلیفم را روشن می‌کنم، اما من که از درد و رنج بسیار رنج می‌برم، تلاش می‌کنم تا از این خون‌ها ساغری سرشار از احساسات و عواطف بسازم.