هوش مصنوعی: من بارها وقت ارزشمند خود را در زمین بی‌حاصل صرف کرده‌ام، تا کی باید بذر خود را بیهوده هدر دهم؟

هوش مصنوعی: خوابم به خاطر شرم و حیا از حضور او تلخ و ناخوشایند شده است. ای کاش می‌توانستم خود را از او دور کرده و فراموش کنم.

هوش مصنوعی: از درد جدایی، دلم به شدت لرزان است، اگر بتوانم به اندازه خودم به قاتل محبت‌ام آسیب برسانم، این کار را می‌کنم.

هوش مصنوعی: کینه و بی‌رحمی تو باعث شد که نتوانم به خواسته‌ام برسم، وگرنه خیلی زود می‌توانستم تو را به سمت خودم جذب کنم.

هوش مصنوعی: چشم کسانی که خسته و خواب‌آلود هستند، مسیر را برای خواب‌آلودگی بیشتر آماده می‌کند. هر بار که در این مسیر استراحت می‌کنم، خواب‌های بیشتری به سراغم می‌آید.

هوش مصنوعی: من هرگز در برابر چهره‌های تلخ و دشواری‌ها احساس ناامیدی نمی‌کنم و حتی اگر در سختی و یتیمی قرار بگیرم، تلاش می‌کنم به سمت اهداف و آرزوهایم حرکت کنم.

هوش مصنوعی: شرم و حیا مرا به گونه‌ای در دل دریای گوهر غوطه‌ور کرده است که همچون صدف، اگر در دامن خود مال و ثروتی را بیابم.

هوش مصنوعی: اگر تیغ او بر من بیفتد، آنگاه به جای دم آبیم، زمین را چون جگری خونین حس می‌کنم و مانند پرنده‌ی زخمی می‌شوم.

هوش مصنوعی: نفس خرده و ناتوان من از شرم نمی‌تواند خود را جمع و جور کند مگر اینکه در دامن قاتل خود، حق و حقوقش را طلب کند.

هوش مصنوعی: من که در آغوش طبیعت و در کنار گل‌های لیلی هستم، وقتی مشکلی پیش بیاید، آن را ساده و آسان می‌گیرم و سخت نمی‌کنم.

هوش مصنوعی: من صداهای بلند و جذاب را که در این محفل به گوش می‌رسند، نمی‌شنوم؛ در عوض، خود را از این فریادها دور کرده و به صدای خودم که همچون صدای صائب است، توجه می‌کنم.