هوش مصنوعی: من سعی می‌کنم که به تعادل و زیبایی جسم خود بپردازم و نقاط ضعف و آسیب‌های روحی‌ام را با قدرت و اراده محکم کنم.

هوش مصنوعی: وجود خاکساران من مانند کیمیا است؛ زمانی که عشق بر مروارید گل تأثیر بگذارد، دل من نورانی می‌شود.

هوش مصنوعی: دل من مانند یک صدف در سینه‌ام فشرده و تنگ است و می‌خواهم آن را دو نیم کنم تا در این دریای پر از خون، گوهری بدست آورم.

هوش مصنوعی: کوه به خاطر خالی بودن از سنگ تکان می‌خورد، در این آشفتگی من چگونه می‌توانم در این دریا که ساحل ندارد، لنگر بیندازم؟

هوش مصنوعی: ایران به زمین و آسمان بالایی می‌نگرم و با اراده‌ای قوی، از هر محدودیتی فراتر می‌روم. من می‌خواهم تخمی را بکارم که در زیر خاک، پرورش یابد و به ثمر بنشیند.

هوش مصنوعی: به خاطر اینکه به اندازه‌ی کافی از تجربیات سخت یتیمی آموختم، اگر دل دریا را بکاوم، می‌توانم به ساحل برسم.

هوش مصنوعی: می‌توانم با گام‌های کوچک، نور نیکی را به وجود آورم و حتی اگر لازم باشد، جان خود را برای مبارزه با بدی فدا کنم.

هوش مصنوعی: شرم و افتخار من مانند یک گوهر ارزشمند است که در عمق دریا قرار دارد. اگر بخواهم آن را از دریا بیرون بیاورم، باید جسارت و همت داشته باشم تا بتوانم به بهترین شکل ممکن آن را عرضه کنم.