هوش مصنوعی: به خاک پای محبوبم برسانید، چرا که او جان و روح این دل بیمارم را به من هدیه داد.

هوش مصنوعی: زمان طوری حساس و شکننده شده که اگر بخواهی، می‌توانی بر دل غمگین من شفقت و نرمی نشان دهی.

هوش مصنوعی: زخمی که از غیرت و حسرت به من رسیده، من از چمن و زیبایی آن بیزارم. این خنده‌ی گل برای من، بیشتر از زخم‌های خار آزاردهنده است.

هوش مصنوعی: مشکل من از سخنان و نظرات دیگران ناشی می‌شود. هرچند برخی زیبا و دلنشین هستند، اما نمی‌توانند به من در حل مسائل کمک کنند.

هوش مصنوعی: بهانه آوردن از بخت بد، مانند گلی است که دردی ندارد. این در حالی است که خارهایی از دیوار به من نیش می‌زنند.

هوش مصنوعی: تو که ارزش و قیمت خود را می‌شکنی، ای چرخ بی‌ارزش، مرا به بازار نبر.

هوش مصنوعی: این بیت به این معناست که خاک من، که نمادی از زندگی و وجود من است، به وسیله‌ی پیر مغان، که نماد کسی است که به امور عرفانی و معنوی آگاه است، به نوعی محدود شده است. او با خشت‌هایی که بر روی این خاک می‌زند، به من یادآوری می‌کند که از حالت خماری و نشئگی خارج شوم و به سمت نیکی و روشنی بروم. در واقع، این شعر به کشمکش بین حالت خمار و حرکت به سوی آگاهی اشاره دارد.

هوش مصنوعی: من به قدری از وضعیت دنیا ناراحتم که حتی خنده محبوبم هم قادر به فراموش کردن غصه‌ام نیست.