هوش مصنوعی: دل من به علاقه‌مندی‌های دنیا وابسته نیست و مانند مگس که به نُکته‌ای می‌چسبد، به خواسته‌های بی‌فایده نیز چسبیده نیست.

هوش مصنوعی: من از عالم بالاتر مثل صدف، روزی‌ام را می‌خواهم، چون که مانند نگینی در چشم، اما برای هر کسی نیست.

هوش مصنوعی: اگر در دل من باری سنگینی وجود دارد، به خاطر خوشی‌های گذشته است. من از دام و قفس ناراحت نیستم و شکایتی ندارم.

هوش مصنوعی: عشق خالص و واقعی در این گروهی که من در آن هستم وجود دارد و من از افرادی که به دنبال لذت‌های بی‌خود هستند هیچ نگرانی ندارم.

هوش مصنوعی: من از عشق مست شده‌ام و مانند پروانه‌ای در حال پروازم. هیچ نگرانی‌ای از شب‌گردان و نگهبانان ندارم.

هوش مصنوعی: نمی‌خواهم در دام انسان‌های کوچک و کم‌ارزش بیفتم؛ برای من نشستن و دوری از جمع، به خاطر به دام انداختن مگس نیست.

هوش مصنوعی: هر شب ناله‌هایم به مانند یک کاروان در حال حرکت است، هرچند که هیچ‌کس نیست که به دادم برسد، مانند صدای جرس.

هوش مصنوعی: شکیبایی و تحمل دردها در دلم وجود دارد، اما آرزوهای ناپسند و بی‌حاصل برای من معنا ندارد.

هوش مصنوعی: به خاطر شادی و بخشش‌ها سپاسگزارم، اگرچه مانند صبح، تنها دو نفس برای من باقی مانده است.

هوش مصنوعی: در اینجا شاعر به این موضوع اشاره می‌کند که در دل خود از احساسات و دردهای عمیق مانند دریا پر است، اما در زمانی که آرامش و نفس بر او حاکم نیست، این احساسات به‌شدت خود را نشان می‌دهند. در واقع تصویرگر حالتی است که در آن حتی با وجود درد و رنج، نمی‌تواند به وضوح بیان کند که چه احساسی دارد.

هوش مصنوعی: من مانند موجی در سراب هستم که در دامن این دشت دل، جایی برای نفس‌های بی‌هدف ندارم.