هوش مصنوعی: وقتی که وارد دنیای خوشی و شادی می‌شوم، دیگر برای من راه بازگشت وجود ندارد. حتی اگر بخواهم به حالت قبلی خود برگردم، نمی‌توانم از این محیط و جو دل‌انگیز جدا شوم.

هوش مصنوعی: وجود من به خاطر روشنایی چشمان و دل ناآرامی‌ام، مانند خاکی است که زیر باران می‌ماند. من همچون جواهری، از یتیمی و تنهایی رنج می‌برم و هیچ چیز ارزشمندی برایم نیست.

هوش مصنوعی: سنگی که بچه‌ها به سمت من می‌زنند، نمی‌تواند آسیبی به دل سرگردان و دلتنگ من بزند. من مانند کبکی سرمست هستم و هیچ گونه غمی از کوه و کمر ندارم.

هوش مصنوعی: می‌توان به راحتی از سختی‌ها رضایت داد و تسلیم شد، ولی نمی‌توان انتظار داشت که تلخی حنظل را با شکر تبدیل کرد، زیرا شکر در وجود من نیست.

هوش مصنوعی: در این جمله بیان شده است که مانند سپر، در نبردی قرار گرفته‌ام که تنها می‌توانم از سینه‌ام دفاع کنم و هیچ سلاح دیگری ندارم. وجود سپر و شمشیر به هم مرتبط است و من تنها با همین ابزار درگیرم.

هوش مصنوعی: اگر عشق را بپذیریم، هنر من نقص پیدا می‌کند، اما در غیر این صورت، جز بی‌هنری، چیزی در من وجود ندارد.

هوش مصنوعی: من همان درخت نخیلم که در پاییز قرار دارم و در این جهان هیچ چیزی به جز برگ سفر برای من وجود ندارد.

هوش مصنوعی: حضور چه قدر حیرت‌آور است که در سایه غم، صائب هیچ نیست؟ اکنون دیگر به جز غم عشق، آرزویی ندارم.