هوش مصنوعی: هیچ رنگی از گل‌های سرخ در دنیا برای من وجود ندارد و من جز درد و غم از این گلگیران چیزی نصیبم نشده است.

هوش مصنوعی: من با چشمان خالی و بی‌محتوا مانند غربالی شده‌ام که نمی‌تواند هیچ چیز را ببیند و در برابر انبوهی از مورچه‌ها، به من هیچ چیزی نمی‌رسد و چیزی را درک نمی‌کنم.

هوش مصنوعی: من فقط از تماشای زیبایی‌های دنیا مانند گلستان، دل و چشم نگرانم بهره‌ای ندارم.

هوش مصنوعی: ای کاش از قامت لاغرم، نفس شگفتی برآید؛ اما در حقیقت، مثل کمان نیازی به هیچ کس ندارم.

هوش مصنوعی: هرچند که مانند فاخته به خاطر زیبایی خودم را به نمایش می‌گذارم، اما هیچ بخشی از وجودم به اندازه آن سرو لطیف و دلربا نیست.

هوش مصنوعی: در فضایی که احساسات دیوانگی حاکم است، رشد کرده و پرورش یافته‌ام. برای من، سنگ‌ریزه‌های بچه‌ها از نظر ارزشی هیچ تفاوتی با وزن سنگ‌های سنگین ندارند.

هوش مصنوعی: دل و دست من از جمع شدن دور شده و سرد شده‌اند، مانند برگ‌های پاییزی که از درختان می‌افتند و دیگر به هم متصل نیستند. من نیز در این وضعیت احساس تنهایی و جدایی می‌کنم.

هوش مصنوعی: اگر نانی برای خوردن ندارم، اما دل و چشمی سیر دارم. حتی اگر آب روانی در دسترس نباشد، رودی از آب همچنان هست.

هوش مصنوعی: من از عمق وجود خود، همچون گاز کباب که تند و تیز است، حرف می‌زنم. این حالت من از سنگ هم سخت‌تر است و نشان‌دهنده‌ی درد و رنجی عمیق است.

هوش مصنوعی: من همیشه به خاطر دردی که دارم، به دنبال آرامشی هستم که مانند سفر در مسیر سنگلاخی و دشوار نیست.

هوش مصنوعی: دل آزاد من وابسته به شانس و اقبال دیگران نیست و همچنین آرزوی پرواز بر بالِ دیگران را ندارم.

هوش مصنوعی: دشمنان زنگی مانند آینه‌ای هستند که بدون کثیفی و آلودگی‌اند. من به خاطر دل تیره‌ام، هیچ طمعی به زیبایی آن‌ها ندارم.

هوش مصنوعی: طبیعت من مانند یک کودک است؛ حتی اگر پیری به سراغم بیاید، دل من جوان و شاداب باقی می‌ماند، هرچند که شاید شانس جوانی را نداشته باشم.

هوش مصنوعی: توقع و چشم‌داشت از افراد بی‌ارزش، امیدی بی‌مورد است. من از کسانی که خود ارزش کمی دارند، انتظار دریافت چیزهای با ارزش را ندارم.