هوش مصنوعی: اگر شانه‌اش را به موهای گره‌خورده‌اش بزند، ناچار به ناخن نمی‌زند که تدبیر و چاره‌اش را بگشاید.

هوش مصنوعی: هر کسی که در دام آن زلف زیبای تو گرفتار شود، دنیا به او زنجیری خواهد بخشید که در گوشش خواهد آویخت.

هوش مصنوعی: هر کس که زیبایی و جذابیت را درک کند، می‌تواند در دل خود به پیرایه و زیبایی‌های دنیا بیفزاید، همان‌طور که گل‌های خورشید از هر ذره‌ای در دامن خود می‌چینند.

هوش مصنوعی: در دو جهان، مانند ماه نو، به طور خاص مورد توجه قرار می‌گیرد کسی که زخم لبش را می‌بوسد، حتی اگر این لب متعلق به شمشیر باشد.

هوش مصنوعی: چون آرزوهایم را بلند و مشخص کرده‌ام، سعی می‌کنم مانند مژگان که در نظر می‌آید، تیر امیدم را به هدف برسانم.

هوش مصنوعی: خنده‌ی شیرین آن کودک، دل همه را شاد کرده و دایه به خاطر شیرش با احساس خوشحالی به او می‌پردازد.

هوش مصنوعی: در این خانه که هر لحظه چهره‌اش را می‌توان در آینه دید، چه نیازی به پناه بردن به دیوار وجود دارد؟

هوش مصنوعی: صائب می‌گوید که سنگ، ارزش لعل و گوهر را کم می‌داند. بنابراین، در چه راهی می‌توانم چشم و دل سیر را راضی کنم؟ این نشان می‌دهد که ارزش واقعی چیزها گاهی نادیده گرفته می‌شود و او به دنبال راهی برای پر کردن قلب و چشم سیر است.