هوش مصنوعی: این جمله به این معناست که زخم زبانی که می‌زند، عمیق‌تر و دردناک‌تر از زخم جسمی است. حتی اگر کسی چندین بار آسیب ببیند، این زخم‌های عاطفی و روانی می‌تواند بیشتر از جراحت‌های فیزیکی آزاردهنده باشد. در واقع، کلمات زهرآگین می‌توانند به زندگی و روح انسان آسیب بیشتری بزنند تا آسیب‌های بدنی.

هوش مصنوعی: جنبش مهد، خواب عمیق اطفال را بر هم زد و زلزله‌ای که ناهنجاری‌های این دوران را نشان می‌دهد، موجب غفلت مردم زمانه شد.

هوش مصنوعی: با حرص و ولع نمی‌توان به اندازه رسید، همان‌طور که لقمه‌های موریانه در دهانش همواره بیشتر از آن چیزی است که می‌تواند بخورد.

هوش مصنوعی: دل و دست من به خاطر غم و اندوه از کار افتاده‌اند، حتی اگر حلقه‌ی عشق قوی‌تر شود.

هوش مصنوعی: وقتی که انسان در خاک قرار می‌گیرد، چشم حریصان به او خیره می‌شود و به دنبال آن هستند که از او بهره‌برداری کنند.

هوش مصنوعی: نگذار که آرزوهای پیاپی و طولانی‌مدت، مانع از پرواز رویاها و تلاش‌هایت شود، چرا که می‌توانی با وجود چالش‌ها و موانع، به حقیقت و راحتی برسی.

هوش مصنوعی: در حال مستی، حالت خوشی به وجود می‌آید و سرمستی به قدری زیاد می‌شود که به خواب سنگینی فرو می‌رویم، و این خواب در فصل بهار به اوج خود می‌رسد.

هوش مصنوعی: درخت بی‌برگ از حمله ناگهانی حوادث نمی‌ترسد، اما دل برگ به خاطر نفس سرد پاییز می‌لرزد.

هوش مصنوعی: در اثر بی‌توجهی و بی‌حرمتی، صدف دیگر به زیبایی قبل نیست و دندان‌ها که نشانگر قدرت و قوام هستند، در این حال به فکر تامین نان و معیشت فرو رفته‌اند.

هوش مصنوعی: همه مشغول پرورش جسم خود هستند و کمتر به دل و روح خود توجه می‌کنند، در حالی که غم و اندوه در نگاهشان وجود دارد، مانند اینکه در آینه به جای دیدن خود، تنها غم را می‌بینند.

هوش مصنوعی: در فصل پاییز، برگ‌ها به رنگ‌های مختلف و زیبایی درمی‌آیند، ولی فردی که سن و سالش بالا رفته، به یاد روزهای جوانی و زیبایی‌های آن حسرت می‌خورد.

هوش مصنوعی: هر کاری که مزد خوبی داشته باشد، سختی‌ها و دشواری‌هایش نیز آسان به نظر می‌رسد. حتی یک بارکش هم به خاطر بار سنگینی که به دوش دارد، احساس افتخار می‌کند.

هوش مصنوعی: شخص باید از دشمنان درون خود که خطرناک‌تر از دشمنان بیرونی هستند، مراقب باشد. او باید مانند شبانی باشد که از خوابیدن نمی‌تواند، زیرا ممکن است گرگ‌ها به او حمله کنند.

هوش مصنوعی: اگر مردم از دشمن بیگانه بترسند، صائب به این فکر می‌کند که زمانه به دوستان خود نیز بی‌اعتماد است.