هوش مصنوعی: زیبایی تو به قدری و ارزش خود را نمی‌داند، همان‌طور که آینه از پاکی و زیبایی خود بی‌خبر است.

هوش مصنوعی: به خاطر او و در پی عشقش، مانند شمع به خاموشی و محو شدن رفته‌ام و بارها دیده‌ام که خود را در سایه او نادیده گرفته‌ام.

هوش مصنوعی: من مستی و پنهان‌کاری‌ام را با هم درآمیخته‌ام و جام می را بر گردن مینا آویزان کرده‌ام.

هوش مصنوعی: مه در حال غروب و فضایی غم‌آلود قرار دارد و از زیبایی خود خجالت‌زده است. این خجلت به خاطر درخشانی و زیبایی معشوقی است که در برابرش قرار دارد. به عبارت دیگر، زیبایی معشوق آن‌قدر فراوان و خیره‌کننده است که ماه احساس حقارت و کمبود می‌کند.

هوش مصنوعی: به خاطر دل بریدن‌های مکرر از تو، دل دیگر در جای خود قرار ندارد و تا روزی که قضاوت صورت گیرد، به مکان اصلی خود برنمی‌گردد.

هوش مصنوعی: به دلیل سختی‌هایی که مردم در کار ما وارد کرده‌اند، ما در زندگی احساس ناتوانی می‌کنیم و از زنجیرها و محدودیت‌هایی که بر خود داریم، آزاد می‌شویم.

هوش مصنوعی: چقدر باید عیب‌های پنهانم را پوشانده و از آن‌ها محافظت کنم؟ یک بار پرده از روی عیب‌هایم برمی‌دارم و آن‌ها را نشان می‌دهم.

هوش مصنوعی: رفتم تا حلقه‌ای بر در بیگانه بزنم؛ شاید به این وسیله بتوانم با خودم آشنا شوم.

هوش مصنوعی: من در گلشن بهشت زندگی می‌کنم و به قدری در خوشنودی او غرق شده‌ام که دیگر به خوشنودی خودم اهمیت نمی‌دهم.