هوش مصنوعی: من همواره از بی‌قراری و درد دل خود شرمنده‌ام، به خاطر کمبودهایی که در شخصیت و کرامت انسانی‌ام حس می‌کنم.

هوش مصنوعی: در جایی که مردم به عقب برمی‌گردند و توجهی به جلو ندارند، من در عمق چاهی قرار دارم که از دید دوربین خودم پنهان مانده‌ام.

هوش مصنوعی: اگر آب به این تخم‌ها که در زمین خود کاشته‌ام نرسد، وای به حال من و آنچه کشت کرده‌ام.

هوش مصنوعی: محصول من که گندم‌هایش اشک است، از جیب و دامن خالی‌ام به دست می‌آید.

هوش مصنوعی: یوسف به خاطر ارزش قلبش به دنیا نمی‌فروشد، زیرا ما تصمیم گرفته‌ایم که با دین خود به زندگی ادامه دهیم و از دنیای مادی دوری کنیم.

هوش مصنوعی: نگین تنها یک نقش ساده دارد، اما لعل (یا سنگ قیمتی) او دارای هزاران رنگ و تنوع در سخن خود است.

هوش مصنوعی: به خاطر گناهانی که انجام داده‌ام، آن‌قدر گرفتار شده‌ام که دیگر حتی نمی‌توانم به سمت چپ و راست خود نگاه کنم از شرم و خجالت.

هوش مصنوعی: همیشه در گرمای خون شفق غوطه ورم، مانند صبح صادق که با نفس درست و حقیقی خود زنده می شوم.

هوش مصنوعی: بستر و بالین من به زیبایی شبنم بر روی گل‌هاست و حالتی لطیف و خوش دارد، اما در میان خاری که دور و بر من را فرا گرفته، تنها از دید خویش می‌توانم این زیبایی را ببینم.

هوش مصنوعی: اگر دلی که مرا به یتیمی انداخته، به درستی شایستگی و ارزش من را درک کند، می‌تواند از آستین خود بهترین و باارزش‌ترین چیزها را برای من فراهم کند.

هوش مصنوعی: ما مانند گلی هستیم که از خنده و شادی فریفته نمی‌شویم؛ هدف و آرزوی ما در خطوط چهره‌امان نقش بسته است.

هوش مصنوعی: هدف و مقصود عشق، همان صید و شکار دل‌هاست. در این شکارگاه، تمام توجه و نگاه‌ها به سمت عشق معطوف است و همواره در انتظار است تا به آنچه می‌خواهد برسد.

هوش مصنوعی: من در گفتگو کمتر از هر کسی هستم، هرچند که در این زمینه همدمی ندارم.