هوش مصنوعی: عشق ما به محبوب‌مان، مغلوب زیبایی و جذابیت اوست. مانند صیادی که وقتی مشاهده می‌کند که شکارش به دام خود افتاده، حیرت و شگفتی‌اش بیشتر می‌شود.

هوش مصنوعی: کیفیتی که تو داری، از زیبایی و حرکت خودت ناشی می‌شود و به طور طبیعی مانند طاووس مست، از سرشت توست.

هوش مصنوعی: قبل از اینکه او خطش را بنویسد، پای خود را روی رکاب بگذار، حال زودتر از آنکه مست شوم، با می قرمز رنگ خودم را سرحال بیاور.

هوش مصنوعی: نمی‌شود که از زبان تند و جواب‌های سریع تو احساس شرمندگی کنم، در حالی که سلام کردن به تو وظیفه من است.

هوش مصنوعی: به خاطر سرسختی و بدبینی دل تو، نمی‌توان با نگاه پاکم تو را به آرامش و تسلط درآورد.

هوش مصنوعی: کجا می‌توان خبری از حال پریشان ما پیدا کرد؟ کسی که لب‌هایش به رنگ لعل است و جذابیت خاصی دارد، به ما بی‌توجه است.

هوش مصنوعی: ماه در حال پر شدن است و به نظر می‌رسد که با ناز و ظرافت خود می‌خواهد به زیبایی‌اش پایان دهد. این حالت او شبیه به شوخی و بازیگوشی است که به زیبایی‌اش ادامه می‌دهد.

هوش مصنوعی: در دوران پیری به قدری از زندگی خسته و سیر شده‌ام که حالا خود را به هویت و نام خود محدود می‌کنم و در سایه آن خمیده و کوچک شده‌ام.

هوش مصنوعی: بی‌خبر از اینکه من به خاطر حق، انتقام هر کسی را می‌گیرم که از دشمنانش انتقام می‌گیرد.

هوش مصنوعی: زندگی حقیقی و لذت‌بخش در نوشیدنی‌های معمولی و روزمره یافت نمی‌شود، بلکه باید به دنبال سرچشمه‌ای درونی و خودی بود که حقیقتاً خوشایند و زنده‌کننده است.

هوش مصنوعی: در حالی که در بهشت بودم، به خاطر دل بی‌خواسته‌ام، در رنج و درد غرق شدم و خواسته‌های ناپخته و نادان خود را به جان خریدم.

هوش مصنوعی: من به نامه‌نویسان اعتماد ندارم و پیامم را خودم به محبوب می‌رسانم.