هوش مصنوعی: قبل از اینکه بهار زندگی‌ام به پایان برسد، آن را فراموش کردم و به زمین سپردم. مردان اجازه نمی‌دهند که کارها و زندگی خود را به دیگری بسپارند.

هوش مصنوعی: من مانند شیشه‌ای شکسته و تاکی که از آن چوب بریده شده‌ام، ناتوان و ضعیف هستم و نمی‌توانم از اشک‌هایم جلوگیری کنم.

هوش مصنوعی: من از زمین نهالی از قناعت برداشته‌ام و می‌خواهم با شعله‌ی درون خود، زندگی‌ام را روشن کنم.

هوش مصنوعی: سیل به سمت خرابه ما در حال حرکت است، زیرا ما تاکنون زندگی بدون خانه را به عنوان شعار خود انتخاب کرده‌ایم.

هوش مصنوعی: من به دلیل نداشتن اعتبار و ارزش واقعی‌ام، زیر فشار و سنگینی مشکلات قرار گرفته‌ام و نتوانستم به تمام ظرفیت‌های خود دست یابم.

هوش مصنوعی: هیچ نوشیدنی از شعور و دانایی نتوانستم پیدا کنم، پس مانند گلی که در خون خودش پژمرده می‌شود، برای تسکین درد خودم، به سختی جانم را فدای آن کردم.

هوش مصنوعی: در مسیر عشق، بی‌پروا و بدون فکر جلو رفتم و گره‌ای به دامن گرد و غبار خود زدم.

هوش مصنوعی: من مانند طاووس با پرهای زیبا نیستم که در این دنیا درخشان باشم. یک روز باید به کار خودم بپردازم و در این فضا نقش خود را ایفا کنم.

هوش مصنوعی: هرکس که به خوبی راه‌های درست و نادرست را بشناسد، در میان دو درد و مشکل همیشه سرگردان است.

هوش مصنوعی: قبل از اینکه کسی به او آسیبی بزند، من خودم بر سر او می‌کوبم و ارزش و زیبایی خود را نشان می‌دهم.

هوش مصنوعی: هیچ جایی وجود ندارد که از روشنایی و نعمت برخوردار نباشد. حتی چشمی که به اندازه یک سوزن ناقص است، توانایی دیدن را دارد.

هوش مصنوعی: من هیچ‌وقت از نعمت‌های دیگران بهره‌مند نبودم، اما با اندوه و کوشش خود، روشنایی زندگی‌ام را حفظ کردم.