هوش مصنوعی: من به راحتی نمی‌توانم از حالت و وقار خود خارج شوم و از هر صدایی تحت تأثیر قرار نمی‌گیرم، درست مثل کوهی که هرگز آرامشش را از دست نمی‌دهد.

هوش مصنوعی: اگر روزی مثل خوشه‌ای از ستاره‌های پروین بگذرم، سرم به زمین می‌افتد و مانند سایه‌ای در کنار درخت بزرگ خودم قرار می‌گیرد.

هوش مصنوعی: شمعی که نگران است، دست حمایتم به اندازه کافی قوی نیست؛ مانند بادی نمی‌توانم نشان خودم را حفظ کنم.

هوش مصنوعی: اگرچه مانند خورشید می‌درخشم و از اصل و نسب والایی بهره‌مندم، اما اگر بر روی زمین بیفتم، هنوز هم به شخصیت و اعتبار خودم لطمه‌ای وارد نمی‌شود.

هوش مصنوعی: من به خاطر احساسات و غم‌هایم، مثل کسی شده‌ام که زیر بار سنگینی از مشکلات کمر خم کرده است. دل تنگ و غمگین، در همین حال اما همچنان با امید و آرزوهایی در دل دارم.

هوش مصنوعی: من همچون شمعی هستم که اگر در وجودم آتش بزنند، به خودم نمی‌لرزم و اشک‌های چشمانم را نمی‌زنم.

هوش مصنوعی: شیرین می‌خوردند و دهان تیشه‌ام را به خون آغشته می‌کنند، زیرا من مانند کوهکن، شانس و سرنوشت خوبی از کار خود ندارم.

هوش مصنوعی: از نگاه حسودان، من با همان زخم‌هایی که به من می‌زنند، مواجه می‌شوم؛ مانند داغ لاله که اگر بخواهم، می‌تواند آتش دور خودم را روشن کند.

هوش مصنوعی: عشق از خودخواهی و حسرت نمی‌گذرد؛ این شعله با وجود این‌که تشنه است، هیچ وقت به سادگی تسلیم نمی‌شود و همیشه برای برآورده شدن خواسته‌هایش تلاش می‌کند.

هوش مصنوعی: من به دل خود صد بار وعده امید داده‌ام، اما اگر مثل من کسی باشد که دروغ بگوید، این شرم را نخواهم داشت.

هوش مصنوعی: به آرامش و مهربانی به تن خود توجه کن، اما مواظب باش که نگاهت به دنبال شکار نرود.

هوش مصنوعی: تیغ بر چهره‌اش خطی کشید، و در نهایت، زبان سیاه و زشت ما نتیجه کار خود را نشان داد.

هوش مصنوعی: دزدان به سرقت بوسه‌ای از چهره‌ات می‌آیند، اما غافل نباش از زیبایی لب‌های مرطوب خودت.

هوش مصنوعی: دل‌تنگی و حسرتی که در من ایجاد شده، مثل گلی که در اثر کشمکش پاره شده باشد، به من آسیب رسانده است و در شب، در کنار خود، هیچ گل خوشبویی نمی‌بینم.

هوش مصنوعی: تا کی کسی در دشت غم، ریز ریز سنگ‌ها را با تسبیح بشمارد و غم‌های بی‌پایان خود را مدام به حساب آورد؟

هوش مصنوعی: ای شعله‌ی درخشان، آیا تا به حال سرخی اشک را بر روی مژه‌هایت ندیده‌ای؟ به رقص آتش خود ادامه بده!

هوش مصنوعی: شیطان نمی‌تواند ما را از مسیر خود باز دارد، زیرا ما برای زندگی به نان جوینی که از دیار خودمان می‌خوریم، احتیاج داریم.

هوش مصنوعی: ما به ستاره‌ها اجازه نمی‌دهیم که برایمان فرصتی فراهم کنند، بلکه خودمان به سرنوشت بدی دچار می‌شویم.

هوش مصنوعی: چشمانش به آرامی از در بهشت عبور می‌کند و درگیر فکر وطن خود است.