هوش مصنوعی: به خاطر دشواری‌هایی که در زندگی‌ام دارم، در حالت غم و اندوه به سر می‌برم و نمی‌توانم احساسات و مشکلاتم را با کسی در میان بگذارم. مانند نافه‌ای که از خود عطر بیرون می‌دهد، اما گره‌های درونش را نمی‌گشاید، من نیز نمی‌توانم از رازها و مسائل زندگی‌ام صحبت کنم.

هوش مصنوعی: ستاره‌ها شب تار را به نور خورشید روشن کردند. من نیز امیدهایم را برای دل غمگینم در دل دارم.

هوش مصنوعی: وقتی دل من از غم گرفته بود و همچون خاکی در زیر فشار زندگی قرار داشت، هیچ چیزی از کار و زندگی خودم را نمی‌توانم بیان کنم.

هوش مصنوعی: این سخن بیانگر این است که نبیاد فرزند یتیم در تنهایی و فقر زندگی کند. در حقیقت، او به خاطر شرایط سخت و بی‌کسی خود، ممکن است از ارزش‌های خود دور شود و در این میان، او به خود نیز آسیب می‌زند.

هوش مصنوعی: در زمان کمی که داریم، مانند گل زیبا در این باغ، برای خود بهار و زمستانی ترتیب داده‌ایم.

هوش مصنوعی: هیچ چیز از ارزش خود نخواهد ماند، حتی اگر بهترین چیزها را در دست اطفال بگذاریم. در نهایت، نادانی و دیوانگی ما موجب می‌شود که همه چیز به بی‌ارزشی ختم شود.

هوش مصنوعی: من از لطف و نعمت بیداری بی‌نیازم، مثل شمعی که در دل شب به خاطر وجود زنده‌ام روشن است.

هوش مصنوعی: انسانی که به باعث محدودیت‌ها و شرایط سختی که در آن است، نمی‌تواند از زیبایی‌های دنیا لذت ببرد و برای او، زیبایی و رونق زندگی، معنا ندارد. همان‌طور که پرنده‌ای که در قفس زندگی می‌کند و بهار را تجربه نمی‌کند، بی‌توجه به زیبایی بیرون، تنها به روزهای خزان فکر می‌کند.