هوش مصنوعی: هرچند که من از فساد و نادرستی خود خجالت می‌کشم، اما مانند موجی که در سراب خود را می‌بیند، نمی‌توانم از واقعیت دور شوم.

هوش مصنوعی: در اینجا شاعر خود را مانند ابری توصیف می‌کند که در عرق شرم غوطه‌ور است و از بیان احساساتش خودداری می‌کند. او به ارزش و بخشش خود اشاره می‌کند و می‌گوید که حتی اگر هزاران صدف داشته باشد، به خاطر لطف و generosity خود، زبانش را می‌بندد و از سخن گفتن پرهیز می‌کند.

هوش مصنوعی: هر بار که از غلاف خود بیرون می‌آیی، همچون تیغی تیز و برنده می‌شوی. هر لحظه که به عشق می‌پردازی، وجود خود را نادیده می‌گیری.

هوش مصنوعی: اشک ابر به مانند جواهری در صدف جای گرفته است، بنابراین از بخشش و کرم خود دریغ نکن و بخشی از آن را به دیگران ببخش.

هوش مصنوعی: ابر زکام، حالتی شبیه به سرماخوردگی است که بر اندیشه جهانیان سایه افکنده و ما در این شرایط، سعی می‌کنیم با روشن کردن عود، تنش‌های بی‌فایده‌ و سردرگمی‌های خود را از بین ببریم، در حالی که این کار به نظر بیهوده است.

هوش مصنوعی: برخی از مردم از نعمت وجود دیگران بی‌خبرند، در حالی که مانند یک لاله در گلو، ناخواسته بوی سوختگی و درد خود را به نمایش می‌گذارند.

هوش مصنوعی: هر چیزی که به وقف درمی‌آید، به زودی خراب و نابود می‌شود. ما عشق تو را به عنوان دارایی خود وقف کرده‌ایم.

هوش مصنوعی: غزاله، با چشمانش به تو می‌نگرد و تو را به خاطر سنگدلی‌ات سرزنش می‌کند، در حالی که خود چشمانش به سیاهی خاک آلوده است. به خود ببال و به چشمان کبود و غمگینت افتخار کن.

هوش مصنوعی: ما هر چند که تاجر هستیم و در مرتبه‌ای پایین‌تر از برخی دیگر قرار داریم، اما اینطور نیست که به خاطر منافع خود، به زیان دیگران عمل کنیم.

هوش مصنوعی: من کی هستم که به آن درگاه سجده کنم؟ از خجالت در خاک سر به زیر می‌افکنم.

هوش مصنوعی: چقدر غم‌انگیز است که به کسی که در آتش نشسته رحم کنم. حالا نمی‌دانم چگونه باید از حسادت‌های خودم انتقام بگیرم؟