هوش مصنوعی: صبح شده است، ای ساقی! قدح لذیذ را به من بده. جامی به من بخش که مانند آفتاب بر این خاکی که هستم، روشنی و شادی ببخشد.

هوش مصنوعی: هرچند که ما راه درست و ادب را به خوبی نرفته‌ایم، اما از لطافت و زیبایی چشمان او، سزاوار دریافت رحمت و بخشش هستیم.

هوش مصنوعی: شادی و نشاط به وسیله‌ای شبیه پرگار مستحکم شده و در حالی که به شدت از می وحدت سنگین شده‌ایم، ما را به دور خود می‌چرخاند.

هوش مصنوعی: اگر دلم و ایمانم خالی شده، دستم را به خاطر کوتاهی‌ام در عشق و محبت یار ببخش.

هوش مصنوعی: آب حیات از میوه‌ای در بهشت فرو می‌چکد و بوی خوش سیب از گردن یار روح را نوازش می‌کند.

هوش مصنوعی: در باغ بهشت، به خاطر فصل پاییز نرو، بلکه دل خود را به دو رشته عطر خوش بسپار.

هوش مصنوعی: قبل از آن که خون تو نصیب مرگ گردد، این لیوان را به نرگس زیبای خود تقدیم کن.

هوش مصنوعی: ای خورشید درخشان که این‌گونه با زیبایی و گرما می‌درخشی، لطف کن و نوری به من خاکی ببخش.

هوش مصنوعی: هر کسی را که می‌خواهی بردار، از ما که از خاک انتظار در راه تو هستیم.

هوش مصنوعی: ای کسی که در کوه پای خود را زخمی کرده‌ای، لطفاً کمی صبر به من ناآرام بده.

هوش مصنوعی: مانند برق، به سرعت از این دشت آتشین عبور کن و از جوی آبی که دلت را به خار می‌سوزاند، بگذری.

هوش مصنوعی: نقصی از جانب خضر در منبع حیات وجود ندارد، زیرا جان را به یاری و کمک عشق در عرق و تلاش به وجود می‌آورد.

هوش مصنوعی: نوشیدن شراب باعث می‌شود فرد از قید و بندها آزاد شود و از تزیینات و ظاهر خود فاصله بگیرد و به لذت و خوشی بپردازد.

هوش مصنوعی: دل حساس و لطیف است و درخشش لطف تو، که مانند نوری در آینه است، زیبایی آینه‌دار را به تصویر می‌کشد.

هوش مصنوعی: در زمان وصال و دیدار، هیچ چیزی ارزش ندارد که انسان داغ حسادت را بر گل سرخ و خنکای آن ترجیح دهد، چون زیبایی و شگفتی گل با وجود خارها نیز ادامه دارد.

هوش مصنوعی: این شعری که حافظ از شیراز سروده، مانند قطره‌ای از دریای وسیع علم و شعر به من به عنوان یک انسان خاکی و معمولی داده شده است.