هوش مصنوعی: من به بهشت عالی نمی‌روم، زیرا پایم در آستانه خانه‌ام در گل‌ها گره خورده است.

هوش مصنوعی: درد و رنج را نمی‌توان با ثروت خرید، و من هرگز احساس عاشقانه‌ام را با پول عوض نمی‌کنم.

هوش مصنوعی: به آواز و نغمه دیگران نیازی ندارم، چون خودم به اندازه کافی لذت و شعف دارم و همچون می در دست یک مطرب، خوشحالم و از خانه خودم برخاسته‌ام.

هوش مصنوعی: من همچون یوسفی هستم که از کنار پدر به چاه افتاده‌ام، اما اگر روزی از این وضعیت نجات پیدا کنم و به اوج برسم، هنوز هم به ریشه و جایگاه خودم وفادار می‌مانم.

هوش مصنوعی: هرچند که هر لحظه‌ام با غم همراه است، به من رسیده که از وضعیت بی‌خبر و نگران خودم خسته‌ام.

هوش مصنوعی: وقتی که كلام و سخن تو در مرتبه‌ای بالا قرار دارد، اگر به خواب برود، دیگر چه قدرتی برای جدا شدن از داستان و افسانه‌ی خود خواهی داشت؟

هوش مصنوعی: من به فقر و بی‌پولی و آزادگی خود افتخار می‌کنم و نمی‌گذارم که قفس با امکانات و لذت‌هایش مرا جذب کند.