هوش مصنوعی: این بیت به این معناست که آن شخصی که بارش را به مقصد نرسانده و در راه مانده، باید بداند که مشکلات و سختی‌های درون خود را نیز برای رسیدن به هدفش باید در نظر بگیرد. به نوعی، اشاره به این دارد که باید با چالش‌ها و موانع درونی خود مقابله کند تا بتواند به مقصدش برسد.

هوش مصنوعی: تا زمانی که می‌توانی ریشه‌ات را به آب برسانی، مانند کشتی رفتار کن و ساحل خود را آلوده نکن.

هوش مصنوعی: زندگی و هستی ارزش بیشتری دارد، ای بی‌خبر! که بخواهی وقت و فکر خود را صرف اندیشه‌های بی‌ارزش کنی.

هوش مصنوعی: اگر زمین با قطره‌ای چون گوهر پر شود، دل خود را زود آرام کن.

هوش مصنوعی: در این فصل زیبا و بهاری، چرا باید مانند مجنون بی‌خبر باشی؟ آیا خود را از میان مردم عاقل شماری؟

هوش مصنوعی: کسی که ذهنش پر از فکر و خیال است، باید به خاطر سایه‌ی درخت بید یک لحظه آرامش پیدا کند و هرچه زودتر از این مشکل و گرفتاری خود رها شود.

هوش مصنوعی: زیبایی لیلی چقدر خیال‌انگیز است که او مانند پرده‌نشینی به دور از دسترس قرار گیرد. چه تسلی می‌توانی به من بدهی وقتی محمل خود را می‌بینم؟

هوش مصنوعی: در این دنیا چیزی ارزشمند و واقعی وجود ندارد، پس بیهوده مانند پَس‌زمینه‌ی ساحل، خودت را بی‌فایده نکن.