هوش مصنوعی: چطور ممکن است که رودخانه به این اندازه ضعیف باشد؟ در حالی که من تنها با نسیم صبح می‌توانم از خودم دور شوم.

هوش مصنوعی: در سفر، ویژگی‌های خوب و بد انسان به وضوح نمایان می‌شود و مانند تیرهایی هستند که ممکن است راست یا کج باشند، ولی این فقط به درست شدن و ترفندهایی که افراد در موقعیت‌های مختلف به کار می‌برند بستگی دارد.

هوش مصنوعی: عجیب است که چطور برق فنا می‌تواند بر من تاثیر بگذارد به‌گونه‌ای که زیبایی او مرا از خودم دور می‌کند.

هوش مصنوعی: از ساقی یاقوت، شراب را بگیر و به جزئیات بی‌اهمیت توجه نکن؛ خودت را مشغول کارهای نیک و بزرگ کن.

هوش مصنوعی: سؤال کردن از دیگران با حسن نیت و به شیوه‌ای منطقی و درست، اهمیت بیشتری دارد تا اینکه آدمی بدون دلیل و به صورت خودجوش در تلاش باشد که به خود آسیب برساند یا خود را در معرض قضاوت بگذارد. در واقع، مهم‌ترین چیز این است که از دیگران یاد بگیریم و آگاهانه سؤال کنیم.

هوش مصنوعی: از نگاه زیبا و مژه‌های او لذتی دارم که مانند جوی عسل در پیش چشمم می‌آید.

هوش مصنوعی: دل خود را مانند ماه راضی کن به خوراکی که در دنیای بزرگ، روزی بدون نگرانی وجود ندارد.

هوش مصنوعی: این شعر به تواضع و بزرگواری یک شخص اشاره دارد. به تصویر کشیده شده که شخصی با چهره‌ای درخشان و آکنده از شرم و عجز، حتی اگر تمام ثروت‌های دنیا را داشته باشد، حاضر نیست آن را فقط برای یک درویش در نظر بگیرد. این نشان‌دهندهٔ نوعی کرامت و افتادگی است که با وجود قدرت و توانایی زیاد، همچنان به خدا و نیازمندان توجه دارد.

هوش مصنوعی: دل من تحت تأثیر وضعیت مالی‌ام قرار نگرفته است؛ نه از فقر ناراحت می‌شوم و نه از ثروت خوشحال. مانند آب دریا که در خشکی و تری تغییر نمی‌کند، حال و روز من نیز تحت تأثیر این مسائل نیست.

هوش مصنوعی: از کسی که احساس و درد ندارد، درباره‌ی کیفیت ناله‌ی شاعر نپرس. چه فایده دارد وقتی که دل او هیچ چیز ندارد و به هیچ چیزی هم وابسته نیست؟