هوش مصنوعی: سخن از زیبایی و قد و قامت او فراتر از این است که بتوان آن را با کلمات توصیف کرد؛ چنان است که شاخه‌های بامبو به خاطر قامت او به خاک می‌افتند.

هوش مصنوعی: من می‌خواهم به چشمان زیبا و سیاه او نگاه کنم و به قدری در این نگاه غرق شوم که انگار چشمان خودم را به آن‌ها دوخته‌ام.

هوش مصنوعی: کیست که بتواند در برابر تلخی چشمان او مقاومت کند؟ اگر لبان شیرینش تلافی نکنند، کسی نمی‌تواند به او پاسخ دهد.

هوش مصنوعی: آسمان به رنگ هاله‌ای است که همه جا را دربرگرفته و از افق، ماهی که زیبایی‌های دنیا را به نمایش می‌گذارد، برمی‌خیزد.

هوش مصنوعی: هر کجا که بوسه‌ای از وجود معشوقی برگیری، شیرینی و لذت آن لحظه را به کام خود می‌آوری، درست مانند حلاوتی که در گوشه‌ی دهان وجود دارد.

هوش مصنوعی: چنانچه به این ترازوی عادی بنگری، ممکن است تنبلی و بی‌تحرکی تو را به سمت راحتی و آسایش بکشاند، اما اگر از دیدگاه تغییر و تحرک به آن نگاه کنی، می‌توانی زیبایی و شکوهی را مشاهده کنی که می‌تواند تو را به سمت پیشرفت هدایت کند.

هوش مصنوعی: در خیابان زندگی ابدی، تنها کسانی می‌توانند به تو نزدیک شوند که توانایی در افتادن در سایه‌ات را داشته باشند.

هوش مصنوعی: در این بیت، شاعر از کسی می‌پرسد که چرا او را به باغ بهشت می‌برد، در حالی که خود او در میان افکار و آرزوهای عاشقانه‌اش گرفتار است و این افکار او را به نوعی جایی دیگر برده است. به عبارت دیگر، او به جای ورود به بهشت، در عالم خیال و عشق خود محصور شده است.