هوش مصنوعی: من به خاطر زیبایی و وجود کسی که قدش به اندازه‌ی الف است، تمام وجودم را فدای او کرده‌ام. انگار که زیر سایه‌اش، دنیا و سبزه‌ها آرام و خاموش نشسته‌اند.

هوش مصنوعی: سایه درختان سرو و صنوبر، زیبایی و شکوه قد بلند آن‌ها را در هر چمنی می‌کشد و به زمین می‌آورد.

هوش مصنوعی: دل کسانی که زیبایی را می‌نگرند، با جلوه‌های آن شاداب و تازگی خود را حفظ می‌کند، زیرا همیشه حضور و زیبایی آن سرو بلند برای آن‌ها خوشایند است.

هوش مصنوعی: وقتی مغز پسته در شکر پنهان می‌شود، طوطی وقتی به زبان می‌آید که لب شکر را پیدا کند.

هوش مصنوعی: به لب‌های او بنگر، چه کار می‌توان کرد؟ چرا که بوسه‌های آتشینش باعث به جوش آمدن خون می‌شود.

هوش مصنوعی: از ویرانی خانه‌ها، جهان در تاریکی فرو می‌رود و هر جا که نگاه کنی، اثر نوشیدن شراب را می‌بینی.

هوش مصنوعی: چشم غزالی با زیبایی خیره‌کننده‌اش، می‌تواند انسان را به شدت حیرت‌زده کند تا جایی که او بی‌اختیار به خواب و بی‌توجهی می‌افتد.

هوش مصنوعی: دیگر نمی‌توانم وضعیت دلم را توضیح دهم، زیرا حرف‌هایی که از لبانم بیرون می‌آید، از نگاه‌های او بیشتر بیانگر احساساتم است.

هوش مصنوعی: غزالی که من را به بیابانی تاریک و دلگیر کشانده، نماد عشق لیلی است که داغ و شعف آن قلب مرا پر کرده است.

هوش مصنوعی: عشق هر لحظه مانند جامی دور من می‌چرخد که از دل پر از درد و رنج خود مایه می‌گیرد.