هوش مصنوعی: من به خاطر جان کم‌ارزش خود از کسی که به من آسیب می‌زند، شرمنده و ناراحت هستم. اما هیچ انسان بزرگواری از کسانی که از او تقاضا می‌کنند یا درخواستی دارند، شرم نمی‌کند.

هوش مصنوعی: دل من به خاطر کارهای من آباد نشد، چون اشتباهاتم از عدم توجه به ذات خودم ناشی شد.

هوش مصنوعی: من به خاطر نداشتن آگاهی نتوانستم به محبوبم دست یابم، حتی اگر تمام عمرم را صرف دوری از دل خودم کردم.

هوش مصنوعی: درودی به شدت بر لبان می‌زنم چون همچون جاده‌ای که ریگ‌ها در آن روان است، در حرکت هستم و هیچ اطلاعی از مقصد و منزل خود ندارم.

هوش مصنوعی: من نمی‌توانم الماس درون سینه‌ام را به آب تبدیل کنم، حال اگر دلم بشکند و درد کشم، چه باید بکنم؟

هوش مصنوعی: عالم به خاطر زیبایی‌های موجود در آن، مانند حنای خوش‌رنگی است که همه چیز را زینت می‌بخشد. اما من در این دنیای زیبا، سردرگم و درمانده‌ام و نمی‌دانم برای حل مشکلاتم به کجا بروم.

هوش مصنوعی: چه کار می‌توانم بکنم که در این دریای بزرگ، به امید رسیدن به ساحل امنیت، تنها یک قطره هستم؟ چون مانند مرواریدی هستم که یتیم و بی‌کس به دور از ساحل خود می‌چرخم.

هوش مصنوعی: وقتی آب مانند ابر با عزم و اراده‌ای قوی می‌بارد، من نیز از عشق و محبت خویش به دیگران می‌افزایم، اگر به سرچشمه‌ی وجود خودم نزدیک شوم.

هوش مصنوعی: هر کسی که عشق و زیبایی تو را ببیند، چنان غرق در تماشای تو می‌شود که هیچ‌گاه به یاد خانه و مقام قبلی‌اش نخواهد افتاد.

هوش مصنوعی: بسیار زود خواهد گذشت که کسی که بی‌گناه است، به خاطر یک صد شمع و چراغ، از گردهمایی‌اش طرد خواهد شد.

هوش مصنوعی: اگر عاشق را به سختی وادار به سخن کنی، انگار که با این کار بال و پر کسی را که زخمی است، می‌شکنی. پس باید با محبت با او رفتار کرد.

هوش مصنوعی: صائب می‌گوید که او به جز از دیدن چیزهای بی‌فایده و بی‌نتیجه، چیزی نمی‌بیند. تمام تلاش‌های او هم مانند غربالی است که فقط خاک را از دانه‌ها جدا می‌کند و در نهایت به هیچ نتیجه‌ای نمی‌رسد.