هوش مصنوعی: از شدت خجالت، جام خود را به زمین انداختیم و وقتی ما و دریا به هم نگاه کردیم، مانند گوهرهای درخشان شدیم.

هوش مصنوعی: به قدری از نگرانی و ترس به خودم ریخته‌ام که مانند آینه شفاف و شکننده شده‌ام. به همین دلیل، برای محافظت از خودم زرهی با جوهر وجودم زیر لباس پنهان کرده‌ام.

هوش مصنوعی: هر کسی که بدون دانش و درک وارد جمعی شود، مانند پروانه به دور شمع می‌چرخد و باید او را از توانایی‌ها و قابلیت‌هایش جدا دانست.

هوش مصنوعی: چرا باید مثل شمع از باد بترسم و نگران باشم؟ من دیده‌ام که این ترس بارها و بارها به سراغم آمده است.

هوش مصنوعی: نتیجه‌ی تلخ گریه، به خاطر شادی و نشاطی است که در بهار به دست آمده، همانطور که گل نمی‌تواند زیبایی‌اش را فقط به خاطر خودش صرف کند.

هوش مصنوعی: رشته زندگی‌ام هرگز از پیچ و خم‌هایش خارج نمی‌شود تا اینکه از تیغ تو مانند جواهر بسازم و بستر وجود خود را شکل دهم.

هوش مصنوعی: دریای پرخطر حوادث چه بر سر من خواهد آورد؟ من که با تجربه و مقاومت خود توانسته‌ام لنگر قابل اتکایی بسازم.

هوش مصنوعی: امکان ندارد که من چون سبو، کاسه را در دستان خشک کنم، زیرا که زیر سر خودم چیزی دارم.

هوش مصنوعی: زمانی که آن موجود زیبا به چمن می‌آید، درختان سروی که از ترس خود را می‌گیرند، به‌طور ناگهانی به زندگی و حیات دوباره می‌انگارند.

هوش مصنوعی: در مقابل آن غنچه، سخن من تاثیر نکرد. اشک‌های بی‌فایده‌ام حتی چشمانم را هم تر نکرد.

هوش مصنوعی: اگر گل نیلوفری از زیبایی یاسمنش شکفت، پس در صورت تو که مانند گلی باشی، او نیز باید لباسی از گل به تن کند.

هوش مصنوعی: در دنیا هیچ مکانی برای بیان حقیقت وجود ندارد، جز اینکه منبر خود را بر دار بزنم و مانند منصور سخن بگویم.

هوش مصنوعی: تعجبی ندارد اگر گوهری ارزشمند و قابل توجه، بتواند از طوفان دریا جلوگیری کند و باعث شود که لنگر خود را ثابت نگه دارد.

هوش مصنوعی: هرچند که مانند یک تیر تند و سریع هستم، اما از شدت نیروی کمان، منتظر پرواز و آزادی از قید و بند خودم هستم.

هوش مصنوعی: شاید باد پاییز به گل‌های من آسیب بزند. با چه امیدی می‌توانم زندگی‌ام را سامان دهم؟