هوش مصنوعی: به خاطر تأثیر نگاه معشوق، پایم به گل رفته است. من مانند شمعی هستم که ریشه‌اش در وجود خودم است.

هوش مصنوعی: اگر قفس مرا بشکنند، دیگر از آن نخواهم آمد بیرون، چرا که از کوتاهی بال و پرم بسیار شرمنده‌ام.

هوش مصنوعی: لباسی که من به تن دارم، همچون گوهری است که به دور یتیمی می‌چرخد. اگر دست بر سر خود بگذارم، این لباس به حرکت درمی‌آید.

هوش مصنوعی: نزدیک به این است که با بررسی این گوهرشناسان، می‌توانم گوهری که در درون خود دارم را از دریاچه‌ای که در ساحل است به بیرون بیاورم.

هوش مصنوعی: سخنان من پر از شوق و جذابیت است و مانند شیرینی می‌باشد. من این‌قدر مفتخر نیستم که به بهانه‌های کوچک خود را محدود کنم.

هوش مصنوعی: تا وقتی که بتوانم دلیلی برای مخالفت با او جمع کنم، به نصیحت نیاز ندارم و حرفی نمی‌زنم!

هوش مصنوعی: هر که مثل صبح، با دل باز و خنده زندگی کند، ایامش خوش می‌گذرد و زندگی‌اش پر از شادی خواهد بود. کسی که درونش را به خوشی و شکر لبخند گشوده نگه ندارد، روزگارش به سر نمی‌آید.

هوش مصنوعی: در حال حاضر، به شدت در فکر پیدا کردن راهی برای ساماندهی به زندگی خود هستم. در حالی که خودم را حتی به اندازه یک گل هم نمی‌شناسم و نمی‌دانم که کیستم و چه حالتی دارم.

هوش مصنوعی: شاعر از شرم و حیایش بی‌آنکه بخواهد، خود را از دایره‌ی وجودی‌اش بیرون می‌کشد. او به مانند فاخته‌ای که درختان را می‌شناسد، اگر بتواند، دوستش را در آغوش می‌گیرد و در کنار خود جای می‌دهد.