هوش مصنوعی: کسی که بدون درک از سرنوشت خود شکایت می‌کند، در حقیقت به کسی که او را حمایت می‌کند، آسیب می‌زند.

هوش مصنوعی: زیبایی و قداست نفس انسان از پاکی و صداقت او ناشی می‌شود، و مانند غنچه‌ای است که همیشه در اسارت عصمت و پاکی خود قرار دارد.

هوش مصنوعی: سرو، شمشاد و صنوبر همگی بر زمین افتاده‌اند، هر جا که قامت او نمایان شود، پرچم خود را برافراشته می‌کند.

هوش مصنوعی: هرچند که به خاطر زهد و خشکی، دیوارها ظاهری بی روح پیدا کرده‌اند، اما وقتی به تماشای تو می‌پردازند، از خلوت خود بخار و دود برمی‌خیزد.

هوش مصنوعی: چه خبری از دیگر عزیزان داشته باشم؟ وقتی که خودم از حال و وضع وحشتناک خودم هم اطلاعی ندارم.

هوش مصنوعی: خواب آرام خرگوش به حالتی ترسناک تبدیل شد و نگاه ملایم تو هیچگاه از بی‌توجهی خود پشیمان نشد.

هوش مصنوعی: تا زمانی که اشک‌هایم به زمین نریخته و خاک نشده‌اند، نمی‌توانم به آرامش برسم و از تلاش خودم دل‌سرد شوم.

هوش مصنوعی: چه فایده‌ای دارد که گناهانم را بخشیدند، در حالی که من به خاطر شرمساری خودم در آتش عذاب می‌سوزم؟

هوش مصنوعی: هرچند سایه من روی زمین آرامش دارد، اما چون خودم هنوز از نعمت‌های خویش بی‌بهره‌ام، این آرامش واقعی نیست.

هوش مصنوعی: دردی که کمتر اهمیت دارد، از درد ناشی از شکستن ارزش بیشتری دارد. بهتر است به سنگ بیفتم تا اینکه گوهر بی‌ارزش خود را از دست بدهم.

هوش مصنوعی: در مسیر خواب، صدای جرس به گوش می‌رسد، از این رو بیدار باش. بر کوه که درپشت توست، از خیالات و غفلت‌های خود نجات پیدا کن.

هوش مصنوعی: هرچند که از نظرها دور شده‌ام و مانند پرنده افسانه‌ای عنقا هستم که در رشته کوه قاف زندگی می‌کند، اما هنوز یاد و خاطرتم در دل‌ها باقی است.

هوش مصنوعی: تا زمانی که دل آدمی دچار آسیب و زخم است، برای شاعری مانند صائب هیچ امیدی نیست که فرصت‌های خود را از دست بدهد.