هوش مصنوعی: وقتی که بخواهم عذرخواهی و شرمندگی خود را از دل برون بیاورم، چگونه این کار را انجام دهم؟ چرا که من از نافرمانی‌ام شرمگین‌ترم تا از فرمان‌برداری‌ام.

هوش مصنوعی: کسی که در آینه به چهره‌اش نگاه کرده و بی‌تاب شده، آه اگر عاشق دلش را جستجو کند، چهره‌اش را نخواهد یافت.

هوش مصنوعی: چه فایده‌ای دارد که دامن صحرا را تنگ کنم تا غزال‌ها را بگیرم؟ من که خود در کشوری بیابانی زندگی می‌کنم و از تنهایی و وحشت خودم در عذابم.

هوش مصنوعی: فرصت شبیه به برقی است که در یک لحظه ظاهر می‌شود و باید از آن استفاده کرد. نگذار این فرصت، به راحتی از دست برود، چون افرادی که بینش محدودی دارند، خیلی زود از فرصت‌هایشان می‌گذرند.

هوش مصنوعی: اگر سخن خاموشان را به زبان گرانبها و ارزشمند تبدیل کنم، حتی در دریای بزرگی غوطه‌ور می‌شوم از شرم و خجالت خودم.

هوش مصنوعی: چشمان تو به خوردن عادت کرده‌اند و از این غافلی که با بخشش دیگران نیز می‌توان سیر شد و از نعمت‌های خود بهره‌مند گشت.

هوش مصنوعی: هر کسی که تلاش کند و از پرسش‌ها و مشکلات نترسد، نباید نگران شود که چهره‌اش به خاطر این تلاش‌ها کثیف یا بی‌احترامی به نظر بیافتد. هر کریمی که نسبت به تلاش و همت خود احساس شرمندگی نکند، باید به خود افتخار کند.

هوش مصنوعی: یوسف در جایی که قلب او با طلا و نقره سنگین است، چه چیزی می‌توانم از صدف بی‌ارزش خود بیاورم؟

هوش مصنوعی: بهشت ممکن است از در ویرانه من بگذرد، ولی نمی‌توانم از تنهایی خود بیرون بیایم.

هوش مصنوعی: هرچند که لب‌های معشوق مانند لبه‌ی تیز شمشیر است و می‌تواند به راحتی آسیب برساند، اما من با شجاعت خود همچنان از عشق او رنج می‌برم و خون می‌ریزم.

هوش مصنوعی: من به خاطر سنگینی بار سنگین زندگی به زانو درآمدم. چگونه می‌توانم بار دیگری را روی دوش کسی بگذارم وقتی خودم در تحمل این فشار کم آورده‌ام؟

هوش مصنوعی: من درخشش و زیبایی خود را از نشانه‌های بارز و مشخصی که از احساسات و ویژگی‌های وجودی‌ام به دست آمده است، می‌گیرم. این نشانه‌ها به گونه‌ای هستند که هر کس می‌تواند آنها را مشاهده کند و از آنها باخبر شود.

هوش مصنوعی: چهره ماه به دلیل لاغر شدنش سیاه می‌شود و در این حالت، به مانند کسی است که تیغی را به سوی نعمت‌دهنده‌اش می‌کشد.

هوش مصنوعی: چشم من به آرامش خودم نیست، صائب. در آرامش دوستانم، من نیز آسایش خود را می‌یابم.