هوش مصنوعی: لب‌های ما از شراب گوارا چنان گشوده شده که مانند صدفی می‌شود که از جواهری پر شده و به سراغ سکوت و آرامش می‌رود.

هوش مصنوعی: دریا هرگز از دست مرجان آرام نمی‌شود و قلب بی‌قرار از نوازش‌ها آرام نمی‌گیرد.

هوش مصنوعی: گریه بر روی آتش درد و بی‌تابی ما بیهوده است، زیرا مانند آن است که به آب بگویی شبنم نمی‌تواند خورشید را خاموش کند.

هوش مصنوعی: در گفتگوهای روشن و الهام‌بخش، هیچ زبانی وجود ندارد که بتواند بیانگر باشد. شمع بهتر است که در شب مهتاب خاموش بماند.

هوش مصنوعی: چه شگفت‌انگیز است اگر چشمان ما در زیبایی گل‌ها حیرت‌زده شوند، زیرا مانند آینه‌ای در این باغ، آب نیز آرام و بی‌صداست.

هوش مصنوعی: در دل من زخمی از سرزنش وجود دارد و بدون این درد، شمع روشن در این گوشه از عبادتگاه خاموش نمی‌شود.

هوش مصنوعی: شمعی که درون فانوس قرار دارد، نمی‌تواند از زبان بیفتد و خواب تو، که به سخن نمی‌آید، آرام و بی‌صداست.

هوش مصنوعی: چه کار می‌تواند از عهده سکوت عشق برآید که لب‌های ما در گلایه‌اند؟ آیا می‌شود آن چنان بارش سنگینی به دور از غوغایی آرامش داشته باشد؟

هوش مصنوعی: در اینجا به موضوعی اشاره شده است که گاهی اوقات احساسات عمیق و غم‌انگیز وجود دارند، اما نیازی به ابراز آن‌ها به شدت نیست. به نوعی، می‌توان از صداهای ظریف و آرام، پیام‌هایی را دریافت کرد و از دل مشغولی‌ها رهایی یافت، بدون اینکه به شدت وابسته به ناله و گریه باشیم.

هوش مصنوعی: غبار خط او باعث آرامش دل می‌شود، چون خاک درمان درد است، اما آتش خاموش نمی‌شود.

هوش مصنوعی: در روز روشن، شب تاریک برای او به نظر می‌رسد، و هر کسی که دلش به روشنی شعله‌ور است، در عین بی‌تابی، سکوت می‌کند.

هوش مصنوعی: شور و حال من از سنگی که بر سرم می‌زنند، بیشتر شده است. آیا بهتر نیست که آب آرامش، مانند یک تصور زیبا از کوه‌ها، در سکوت بگذرد؟