هوش مصنوعی: گل نسرین از شرم و احساس درد و غم به حالت گریه در می‌آید و به همین خاطر، آب می‌شود. این احساس به خاطر زیبایی و ظرافت بدن دوستش که همانند نقره است، بیشتر می‌شود.

هوش مصنوعی: عطر خوش مشک از نفس سوخته او در دل هر کسی که به یاد خطی سیاهش بیفتد، حس می‌شود.

هوش مصنوعی: این چه زیبایی است که مانند درخت سرو، هنگامی که به آن نگاه می‌شود، انعکاس خوشایند و نورانی از خود به جا می‌گذارد، گویی آینه‌ای از تن زیبا و نقره‌ای او در کنار وجودش نمایان می‌شود.

هوش مصنوعی: آب همانند آینه می‌ماند و وقتی چیزی بر روی آن می‌ریزد، انگار که هیچ‌کدام از آن تصاویر را به خاطر نمی‌آورد. اگر سایه‌ای بر این آب بیفتد، آب با آرامش و اطاعت آن را می‌پذیرد و بازتاب می‌دهد.

هوش مصنوعی: جز لب و دندان زیبای معشوق، چیزی دیگری نمی‌توان یافت که لذتی چون عید داشته باشد و او را در آغوش بکشیم.

هوش مصنوعی: چشمان تو به قدری شیرین و دلنشین است که هیچ تلخی نمی‌تواند آن را تحت‌تأثیر قرار دهد و مانند شکر خواب، افسانه‌ای را به حقیقت تبدیل کند.

هوش مصنوعی: دلش مانند سنگ قیمتی «بدخشان» می‌شود، هر کس که از درد و رنج باده بنوشد، مانند پیاله‌ای که زیر سرش گذاشته‌اند.

هوش مصنوعی: در دل صائب آتشی پنهان وجود دارد که به طور مداوم خون می‌ریزد، مانند کبابی که از آن сок바 بخار می‌شود.